NAI. Eva Veiga

NAI CANDO veña o tempo de derrubar as estatuas nosas pola súa man noutrora ergueitas, cando os nosos actos e tamén os desleixos voen como follas desprendidas no aire indolente e incomprensible, cando os nosos átomos e mesmo os xenes que compartimos se esquezan xa noutras existencias da vida e da forma sucesiva que nos deron, entón, alén do sol e deste inverno que me anega, a luz túa sempre acesa e desa luz a miña sede avivarán o amor universal que adoito refai tan alta casa.