Carme e Alberte
A Carme meceuna a soberbia, a Alberte a desconfianza.
-Carmen, ponte dereita!-berrábanlle
a nena erguía o corpo asustada.
-Alberte, non vales para nada!-dicíanlle na casa.
o rapaz baixaba a cabeza e choraba.
A inseguridade aniñou nos dous.
Aquel día camiñaron a carón un treito pola rúa
baixaron a mesma estación,
colleron o mesmo tren,
sentaron ó lado...
Carme non baixou a mirada
Alberte cravou os ollos no chan.
O azar non puido facer nada.
Ana López.
Como fas Aniña para ter a inspiracion sempre a punto...? Dende logo creo que ti si es unha escritora nata: inspiracion +traballo e logo dis tanto en tan pouco... Iso e unha gran virtude. Contas ben, brevidade e moito contido, atinado e fermoso. Parabens!!!!
ResponderEliminarGrazas polas túas xenerosas palabras e por pararte un ratiño a mirar eses dous seres que non acertaron a verse !que magoa !
ResponderEliminarPara non me repetir, súmome ás palabras de Conchi.
ResponderEliminarAtópaslle o seu punto a todo e ademais a PRIMEIRA. Conchi dixera que un relato cada mes, eu dicía cada 15 días pero ti bates os records.
Tes un premio por aplicada.
Grazas.
ResponderEliminar