SARA MONTIEL

As lembranzas da nenez son moi especiais, van pola súa conta,son irreverentes e pizquiña amorais,poden facer risas dunha necrolóxica, aparecen cando lles peta e converten a realidade nunha película en tecnicolor ou nunha canción.Son así.
Velaí o que pasou onte:
A tarde non daba para moito, e eu para menos. Chovia a chuzos e non tiña impermeable para o ánimo.Estaba nun deses días "ausentes"! que carafio! estaba feita unhos zorros, nin me trataba...
Anobelárame no sofá a ver o televexo, ultimo recurso, e enton deron a nova: morrera Sara Montiel.
Sen chamar á porta apareceu o recordo con cara de felicidade; si, xa sei que soa raro pero foi así !que Deus me perdoe! e os seus tamén.
!Ai miña filla ao soar "Yira" alí que me vin coa miña amiga Elba cantando ó redor da muralla a berros aquelo que tanto nos gustaba de "cuando la suerte que es grela"; que sabe o demo que querería dicir.
Aquelo foi como se me puxeran pilas na memoria, ultimamente sempre con preguiza, e lembrei todas as cancións de Saritisima.
A tarde rematou chamando á miña amiga e cantando as dúas xuntas por teléfono algunhos versos das súas cancións e ríndonos da nosa rebeldía deses días (bueno o da rebeldía inda no nos pasou)
Ó rematar a conversa no corazón xa non chovia.
Grazas Sara Montiel.


            Ana López.