PROMESAS DO ANO NOVO

Rosaria Battiloro (Italia, 1984)

Alentos para Aninovo

Rubindo e baixando costas
nun soño d`idas e voltas.

              Uxío Novoneyra.

Seguiremos rubindo e baixando costas, os soños semellarán fuxir nalgunha curva... Máis aínda seguen aí.
Que ninguén se baixe da estación da Esperanza.
Bo Aninovo.

Ana López.

Illas

Ando a barallar
promesas e perdóns
na inseguridade dun océano
sen illas de certeza

atrapada en corpo e alma
na propia identidade.

              Ana López.

En Muxía ocurríu unha desgraza; queimouse o santuario da Virxen.O mar tinguíuse outra vez de negro... Preto, os anxos abalaron a barca.

MUXÍA

Fondeou un lostrego
na igresia dos milagres

o lume consumíu
as velas dos alentos
que quedaran do Prestige.

O anxos
abalan a barca
nun mar desolado.

         Ana López.

Anda a chover pola comunicación. Ás veces ves pasar pola rúa un paraugas e unha parella e poste a fabular. Nestas festas apaguemos os móbiles e pechemos os paraugas. Que caia por nós a choiva da vida, porque pode que ande solta unha "poeta" e saque conclusiós como esta...

INCOMUNICADOS

Chovía pola estrada
o paraugas falaba.

Garecía a un home grís
e a unha muller calada,

ou a unha muller sen voz
e a un home sen palabras?

Pingueiras de choiva
na rúa solitaria.

       Ana López.

Chove pra que eu soñe...Fermosisímo verso de Uxío Novoneyra.

                                         Foto: Fernando Barbeyto.

Cómpre polo Nadal / un soño no colo levar...

O corazón non se resigna a deixar de soñar e espera hoxe máis que nunca un milagre.
Baixo o chuvasqueiro todos agochamos un soño.
Unha aperta.Grazas por estar aí.
FELICES FESTAS.

                 Ana López

Aínda queda camiño, aínda sortearemos máis curvas perigosas, e seguiremos apeándonos en estacións trabucadas. Malia todo paga a pena a viaxe.

O tren virou
na curva perigosa
da dúbida.

Vagou
polas vías trabucadas
da inconsciencia.

Ata deterse
na estación subterránea
da incerteza.


             Ana López.

A MÚSICA

La música es una casa de cristal en la ladera
donde vuelan las piedras, ruedan las piedras.

Y las piedras atraviesan la casa rodando
pero todos los cristales quedan intactos.

                  Tomás Transtömer.(Bálticos y otros poemas)


" Os primeiros acordes...Pecho os ollos e pérdome naquel bosque de arpexos, a harmonía dos instrumentos invádeme. Voo entre as notas dos violíns, persigo os rechouchios da frauta, acóchome detrás das cordas das arpas...Agora o piano, primeiro son lenes gotas de choiva que caen sobre as follas de árbores inexistentes, auga que flúe lentamente e salpica as miñas pálpebras, despois imparable caudal sobre o que navego nun barco de papel...

          Concha Parga (Viaxe en círculo)


Da "casa de cristal en la ladera" de Transtömer, a "navegar nun barco de papel" de Concha ; dúas fermosas metáforas para falar do mesmo: a beleza delicadisima da música, nestes tempos máis necesaria que nunca.
!Que a música vos envolva!

       Ana López.

O GATO

                                          Foto: Fernando Barbeyto.


Cortaron a luz, non vexo nada.

Ando a apalpar o frío e a fame.


         Ana López.

O mellor agasallo de Nadal para a nosa amiga Gema

Unha luz nova que trocará as cores do mundo...

BO NADAL

O Nadal anda a medir como nos atopamos de amor, saúde e cartos. A eso deron en chamarlle: ILUSIÓN.
Eu diría que van en proporción directa: canto máis amor e saúde teñas máis aumenta o espiritu navideño. Os cartos non van nada mal dende logo, polo menos o necesario para vivir con dignidade. É certo que "no solo de pan..."  pero pan e teito sí ten que haber porque senón ¿onde colocamos o neno Xesús?
Xa sabedes que dín que os ricos tamén choran e que os cartos non os salvan da gadaña !só faltaba! No camposanto todos iguais. Aí si que estivo acertado o creador.
Pero o que é definitivo para encher as casas de ledicia é poder contar con algún neno/a. Por eles aínda que andes algo en precario botas man das resevas de ilusión que todos levamos no corazón. Nós temos o previlexio de contar coa nosa fadiña particular que nos abastece a todos.
Hoxe son malos tempos non solo para a lírica. Para algúns será imposible por máis que os televexos turren e turren con eses anuncios de familias marabillosas ó redor dunha mesa ben surtida, luces de cores, arboriños con fitas douradas, e que sei eu...Para empezar non teñen onde poñelos, nin sequera na rúa que van camiño de "externalizala" tamén
Bueno, nesto non se pode cabilar porque non é bo para a ilusión; dache por pensar e maldecer e esto non está no catálogo.

               Ana López.

Vaise outro outono, pero chegarán máis de seguro cós seus vermellos e dourados...Agora imos abrigarnos nun Nadal que xa está a petar á porta.

                                        Foto: Fernando Barbeyto.

DESPEDIDA DO OUTONO

Amoréanse nun recuncho da varanda
as últimas follas do outono.

Algunhas deambulan extraviadas
polas táboas molladas do paseo.

Gardan adeuses
no pechado instante dun abrazo.

O río reflicte a luz dun sol improvisado.



         Ana López

Atopar a saída

Cando saín á superficie o aire seguía a estar mesto, o mesmo que estaba cando caera ao fondo. Todo semellaba igual, máis eu era outro. A estadía na escuridade do pozo fixérame máis forte. Agora aprendera a respirar, atopaba osixéno debaixo das rochas cando era preciso. Podía nadar en calquer auga por avolta que discorrese sen rematar as forzas nin enredarme nos argazos.
Lonxe soaba algunha campá do Nadal.

            Ana López.

BO DOMINGO

QUE PAR DE CATARATAS .......

O pouso do tempo
foi toldando as meniñas.
A auga volveuse turbia e o ceo gris
.Agora mans firmes
están listas para
darlle marcha atrás ao reloxio
e recuperar a luz nova.
As gaivotas voando coma anxos de prata
e ata as enrugas perdidas do rostro.

gema, 15-1213

Aí vai outra de gatos ...

MIAÑAR

Pisa a cola da noite o miañar dun gato. O día agarda asustado acubillado na páxina. Chove sobre unha realidade de teatro. Os personaxes son sombras chinesas que se moven detrás dun pano remendado nun escenario inestable cheo de migallas que recollen engruñados. Ese é o comezo, o nó e o desenlace. O director agóchase no anonimato. Fan falta ollos sen lentes trucadas e asinar unha póliza coa dignidade para poder ver a obra sentido os bocados dos voitres nas entrañas.

    Ana López.

Nova imaxe da "socia fundadora" do Patio

A imaxe está en branco e negro, pero ti, querida amiga, quizais agora a vexas en cor... De todos os xeitos estás guapísima...

GRAZAS

Grazas ao sol polo agasallo do día
e á noite polo corredor das sombras.
Grazas á suavidade da herba
e á dureza das pedras do camiño.
Grazas á fartura da fame
e a ansiedade da sede.
Grazas á ledicia dun bico
e ao instante sarilleiro da esperanza.
Grazas á traizón dos amigos
que deixou espazo aos verdadeiros.
Grazas aos que me aman
e amo indefinidamente.
Grazas aos que marcharon e volveron
ou non volveron nunca.
Grazas aos que abriron as portas
que atoparon pechadas.
Grazas a xenerosidade dos abrazos
e ao silencio laxento das ausencias.
Grazas por poder agarimar
os fermosos froitos do meu ventre.
Grazas á plenitude da vida
nesta andaina do tempo.

             Ana López.

Lejana Arquitectura

Vejez, llevate todo; cutis terso
donde viajaron manos persuasivas,
ojos radiantes, lámparas votivas
que iluminaron noches de universo.

Llévate aquel andar como en verso
mis firmes piernas eran decisivas.
Yo buscaba las cosas substantivas
quizá muy lejos dun afán perverso.

Llévate de la avispa mi cintura,
dimensión increible, lozanía,
llévate de mis senos la blancura.

y el negro de mi pelo en armonía.
Llévate mi lejana arquitectura
Pero déjame entera mi alegría.

Griselda Álvarez Ponce de León.

SINTO DEBILIDADE POLOS GATOS

SI DIOS FUERA UNA MUJER

¿Y si Dios fuera una mujer?
Juan Gelman

¿y si dios fuera mujer?
pregunta juan sin inmutarse

vaya vaya si dios fuera mujer
es posible que agnósticos y ateos
no dijéramos no con la cabeza
y dijéramos sí con las entrañas

tal vez nos acercáramos a su divina
desnudez
para besar sus pies no de bronce
su pubis no de piedra
sus pechos no de mármol
sus labios no de yeso

si dios fuera mujer la abrazaríamos
para arrancarla de su lontananza
y no habría que jurar
hasta que la muerte nos separe
ya que sería inmortal por antonomasia
y en vez de transmitirnos sida o pánico
nos contagiaría su inmortalidad

si dios fuera mujer no se instalaría
lejana en el reino de los cielos
sino que nos aguardaría en el zaguán del
infierno
con sus brazos no cerrados
su rosa no de plástico
y su amor no de ángeles

ay dios mío dios mío
si hasta siempre y desde siempre
fueras una mujer
qué lindo escándalo sería
qué venturosa espléndida imposible
prodigiosa blasfemia

ONOMÁSTICA

Hoxe no patio
temos unha amigüita de onomástica
e traémoslle
esta tartiña fantástica ....
08-12-13

Á memoria dun inesquecible amigo.

O aire leva
o silencio mesto da ausencia
e a esgazadura da pena.

Arestora camiña
por un inmutable lugar
onde chegaremos algún día.

Os abrazos non poden encher
o oco da perda.


             Ana López.

Malia o último verso espero que o drama non se repita.

XINETES


Os días traen pouco ceo
e un traquelear de ferraduras.

Non se foron nunca do outro lado da porta
estaban agochados agardando o momento
de reescribir a historia.

Nós, aletargados nesta noite longa
mentres impunes abaten a xustiza
ocupan as rúas,selan as bocas, rodean as prazas
acoitelan aos pobres que asaltan os valos.

Teñen o cabalo branco, o arco e as frechas.

Derriba das vidas estragadas
negro,vermello e amarelo
cabalgan.

Repítese o drama.


               Ana López.

Flores para o noso Patio

Durante a miña viaxe non me puiden resistir a recoller este feixe de flores para pintar cores de primavera no outono soleado do noso Patio.

O SEXO DOS ANXOS

Unha das máis lamentables carencias de información que padeceron os homes e as mulleres de todas as épocas, relaciónase co sexo dos anxos. O dato, nunca confirmado, de que os anxos non fan o amor, quizá signifique que non o fan do mesmo xeito que os mortais.
   Outra versión, tampouco confirmada pero máis verosímil, suxire que aínda que os anxos non fan o amor cos seus corpos ( pola mera razón de que carecen dos mesmos) celébrano en cambio con palabras, vale dicir, coasadecuadas.

  Así, cada vez que anxo e Ángela atópanse no cruzamento de dous transparencias, empezan por mirarse, seducirse e tentarse mediante o intercambio de miradas que, por suposto, son anxelicais.
   E se anxo, para abrir o  lume di : "semente", Ángela, para atizalo responde: "suco". El di "alud", e ela, tenramente: "abismo".
   As palabras crúzanse, vertixinosas como meteoritos ou acariciantes como copos.
   Anxo di : "madero". E Ángela: "caverna".
   Aletean por aí un Anxo da Garda, misóxino e silente, e un Anxo da Morte, viudo e tenebroso. Pero o par amatorio non se interrompe, segue silabeando o seu amor.

   El di "manantial". E ela "cuenca".
   As sílabas imprégnanse de rocío e, aquí e  alá, entre cristais de neve,
circulan o aire e a súa expectativa.
   Anxo di: "estoque", e Ángela, radiante: "ferida". El di: "tanguido", e
ela: "rebato".

E no instante mesmo do orgasmo ultraterreno, os cirros e
cúmulos, os estratos e os nimbos, estremécense, tremolan, estalan, e o amor dos anxos chove copiosamente sobre o mundo.

Mario Benedetti

MANDELA: AGORA XA HAI ANXOS NEGROS

Este poema de Henley acompañou a Nelsón Mandela no seu calabozo, líao a miúdo e axudoulle a resistir. Hoxe recitámolo na súa memoria . O seu exemplo é máis necesario que nunca.Descanse en paz un home que pese a todo non alimentou a vinganza nin a carraxe.

íINVICTUS

William Ernest Henley


Fuera la noche me cubre
Negra como el abismo de polo a polo
Agradezco a cualquier dios que pudiera existir
Por mi alma incosquistable
En las feroces garras de la circunstancia
No he gemido ni he gritado
Bajo los golpes del azar
Mi cabeza sangra, pero no me inclina
Más allá de este lugar de ira y de lágrimas
Es inminente el horror de la sombra
Y sin embargo la amenaza de los años
Me encuentra y me encontrará sin miedo
No importa cuan estrecha sea la puerta
Cuan cargada de castigos la sentencia
Soy el amo de mi destino
Soy el capitán de mi alma.

O río aínda leva auga, pronto chegará a nós, non desesperes...

                                         Foto: Fernando Barbeyto

-canto caudal ha de levar o río?
-tanto, que a canle non derrame.

                  Ana López

CON ESTA IMAXE QUERO REPRESENTAR A LUZ DUNHA ESPERANZA PARA TODOS NOS DÍAS NOVOS DO ANO NOVO

Velaí porque non son millonaria!

"...hay personas que son demasiado estúpidas para progresar en la vida, por eso nunca habrá igualdad social, pues las diferencias innatas harán que unos progresen y otros no...la desigualdad  social es un buen estímulo para la actividad económica..."

Boris Johson, alcalde de Londres.


Sempre hai un "home de ben"
coa palabra certeira e mente clara
para decirche:
! es parva !

        Ana López.

FIIÑOS

Un fiiño colga da cortina. Trata de sacalo, arruína a simetría impecable do pano. Pero o tirón é demasiado brusco e a tea engurrar. Segue tironeando e o fío resalta na trama como a vea inchada e rugosa dun vello. Estropeou a cortina, igual que tantas situacións da súa vida.
Son unha arruinadora profesional, na procura tenaz de excelencias que non existen ,pensa. As alegrías terminan por empañarse ante os meus ollos.
Iso que chaman felicidade non se pega aos seus dedos, nin se os embadurnara con cola. Ela desexaría que permanecese pegada un tempo máis longo e non resulte un soño fráxil, que cando empeza a tomar forma, acaba estrelado no chan. Sempre esperando absolutos, cousas que se pechen sobre si mesmas coa pureza dun círculo.
Hai privilexiados aos que certas felicidades chéganlles fácilmente. Gárdanas en caixiñas cheas de compartimientos e clasifican as horas de dita, que subsisten nunha orde escrupuloso.
Ela tamén quixo resgardar eses instantes, coma se fosen o seu anclaje para as épocas de tristeza. Destinoulles un caixón da cómoda e acumula nel os seus recordos: a rosa seca, fotos, a alianza, o libro que lle suavizase a alma, ese botón dourado que atopou na rúa e que foi como unha pinga de sol no charco fangoso dos seus días. E outros restos de puntillas que adornaran algunhas das súas boas rachas.
Pero cando fai un reconto da súa pequena fortuna, comproba que perdeu o valor orixinal. A rosa son só pétalos momificados que non a remiten a unha evocación precisa. O anel está vestido de loito e as palabras do libro, agora, son vas, estériles.
Obxectos xa sen conexión co presente. Nunca os puido ordenar: están envolvidos na urdime enmarañada de todos aqueles fíos que ha ir arrincando de cortinas, dobladillos, mangas, manteles, no seu intento de perfección.
Pobres doseis de felicidade, que perviven, desordenadamente, no recuncho das quimeras abandonadas.

Mirella S.
fragmento dun cadro de Dalí

FLORES PARA DORMIR

MIRADAS TORVAS

 A vida cambia, o mundo xira.  As persoas modifícanse pola vida e polo mundo.  E iso é o que pasou o outro día.
 Atopeime nunha reunión cun amigo meu que facía anos que non vía.  Cando o vin, notei que había algo nel que non cadraba.  Algo na mirada, coma se perdese brillo ou se modificara.

Na reunión había unha persoa máis, un home sabio que fala pouco pero acerta moito.  Así que como había confianza, pregunteille que  fixo.  E  comentoume que seica operara os ollos.
 Que existía unha nova técnica coa que  podías aclarar a cor do iris e conseguir que sexan  
azuis,verdes...
E mireille, e si que eran azuis, pero un azul estraño, turbio e diría que sen alma.  Non dixen nada  pero aquel home sabio, que falaba pouco e acertaba moito, soltou:
Temos sorte de non vernos o fígado, os intestinos ou o corazón.  A de xente que se cambiaría a cor, o tamaño ou a forma.  Un é o que é.  Has de amar o  teu propio caos.  Amar o teu propio caos...
Ninguén dixo nada máis.  Tan só miradas.  Ollos azuis novos mirando a outros escuros e os escuros a outros marrón claros.  Quizá debésemos amar o noso propio caos.. ¡¡¡¡

A. Espinosa.

 

Precariedade é irse esluíndo polo sumidoiro da pobreza sen que ninguén te acolla nunha sala de espera.

Ana López.

Plantas marinas

Fría cae la luna sobre la arena de las dunas
y las algas ondean y fulguran;
el tenue ritmo de mi reloj dice
que son ya las doce y cuarto;
y no oigo nada todavía
salvo los golpes del viento sobre el mar.

Amy Lowel.

Precariedade

seguirán aos días
outros días
e ás noites
outras noites

máis as cousas
xa non serán as mesmas

amedrentaron as rúas
silenciaron as palabras
aldraxaron a xustiza

no xergón da pobreza
resiste a esperanza


                 Ana López.

Pusieron lápidas en mis ojos,

miro el mundo por las grietas

y lo veo fragmentado, 

esquizoide.

Donde hubo cristales soleados

crecen telarañas

y en mis huesos

rebotan voces ya idas.

Soy un cascarón vacío, 

deshauciado,

con la incerteza del mañana,

sin destino...

Mirella S.

Música

Sorber alentos
alixeirar a carga
abrir camiños
deixar na pel pegadas.

                   Ana López

Gatos

Non foi así como pasou.
As historias non comenzan nin rematan cando se fan públicas, se cadra alguén non reparou polo miúdo.
Nunca tiven un teito de meu, durmo onde cadra e sei como tapar a fame. As bolsas do lixo nan teñen segredos para min, o olfacto nunca me falla.
Có meu esforzo e algunha maña herdada botara da zona aos competidores.
Convertinme no amo daquela beirarrúa.
De súpeto empezaron a pasar cousas...Cando me achegaba polas mañás, as bolsas estaban abertas e faltaban as mellores pezas.
Non podía durmir tranquilo, troqueime nun axexador. Cada día erguíame máis cedo para descubrir ao ladrón.
No amencer agocheime detrás do valo que separaba os contedores: orellas de punta, rabo teso, mirada de lume, unllas fóra...Non agardei moito tempo, alí estaba o que me quitaba o sono.
Antes de se decatara xa lle arrabuñara os ollos.
Agora andan na miña procura,queren envelenarme, din que son un perigro para a saúde da xente.
Non sabía que os homes precisaban abrir as bolsas do lixo para poder comer.
Iso só o faciamos os gatos.

                  Ana López.

LEMBRANDO AO PINTOR GALEGO FELIPE CRIADO

Gaivotas

pisadas na area
acompañan ao corazón
da man do pensamento

a baixamar leva instantes
fondeados na praia

voan gaivotas
os mares do inverno

unha rede de sombras
a contravento.


              Ana López.

CARNE Ou FERRO

 O outro día no tren unha parella ía camiño de Madrid.  De Barcelona a Zaragoza, ela reprochoulle a el a todo volume as razóns da ruptura.  De Zaragoza a Madrid, el replicou, case berrando, todo o que lle dixera.  Diría que gritaban tanto que non só captaron a atención do noso vagón senón de todo o tren enteiro-

Cando estabamos a piques de chegar a Atocha, o home que eu tiña ao lado e que rozaba os 85 anos, rosmou:  Farán as paces antes de que o tren chegue.  E xusto cando o tren freaba, 
 miráronse, bicáronse e abrazáronse.

 Observei ao home do meu lado intentando comprender como o pescudou e díxome: A xente fíxase demasiado nas palabras e tan só son unha chea de vocales xuntas, un son que as persoas emitimos e que non serve de case nada  . A xente fala pero xamais hai que escoitala.  Só sentir o son da súa pel-  E o son das súas peles prognosticaba ese final.

E non engadiu nada mais e marchouse.  E de súpeto veu á miña mente aquela incrible frase de Freud: Estamos feitos de carne pero temos que vivir coma se fósemos de ferro.

Boa semana ¡¡

A. Espinosa.

Eu, persoalmente, aposto pola carne aínda que doa. gema

Luzadas

Non está en pé
a casa onde nacín

podreceron as vigas
que sostiñan o teito.

Esfiañadas na néboa
luzadas de ausencia

ensumidas na nostalxia.

                 Ana López.

25 DE NOVEMBRO

google

           RENACER


Renacín
de entre os cascallos
do meu propio derrubo.
Á forza de crerme
amasando a alma en bágoas.
Á forzade quererme
con amor prohibido polos deuses.
De vestirme
con aromas de respecto,
por ter nacido para ser libre.
Con forza
arrinquei a venda que preme
e manca a mente.
E voei
coma as garzas por ceos vedados.
Sempre fora así.
Pois NON, blasfemei.
E voei
sobre os cascallos
do meu propio derrubo.



gema, maio 2007

Que este día non sexa necesario.

                 CONTIGO SEN LAZOS

Non quero levar lazos por tí
quero levarche alento
quero levarche tempo
quero levarche vida
quero levarche ás!

              Ana López.

Na procura da felicidade da man das Coplas de Pessoa

             44

Todas las cosas que dices
al final no son verdad.
Pero, si nos hace felices
eso es la felicidad

         16

Casi anónima sonries
y el sol dora tu cabello.
¿Por qué para ser feliz,
es preciso no saberlo?

           104

Desde la torre de la iglesia
se ve el campo a la redonda
Solo desde lo alto de la esperanza
vemos la vida toda.

           158

No pienso en el daño inutil
con que el mañana me desdices
Pues, ser feliz, por engaño
no es engaño: es ser feliz.


Un tipo algo esceptico non? Esta ten o seu aquel

                        142

Cantigas de portugueses
son como barcos no mar-
van dunha alma á outra
con risco de naufragar.

Ás ameixas

Tolda o amencer
o clarexo da lúa

na ribeira
alumean as farolas

fundidas no ventre do mar
rabuñan ameixas
as mariscadoras.

          Ana López.

Este texto forma parte da columna que Juán José Millás escribe na Opinión de hoxe. Pode ser un pouco duro pero a realidade tamén a é.

 "Es posible que algún huelguista haya roto una bolsa de basura, pero es que los empresarios del sector pretendían romper a sus trabajadores la vida...
Romperla y esparcir sus intestinos por las aceras para que tomaramos nota, cabe mayor acto vandálico?

QUE GUSTIÑOOOOO ----

google

A flor

ser unha flor
de pétalos brillantes
adornando un xarrón

sen que o frío e o vento asolase

vestir as cores do arco da vella
na soleira dun diáfano amencer

agochar baixo as pedras a emoción
esquivar a sombra que se desliza no grís

falar polo baixo
con palabras de mel

camiñar paseniño

ai
non!


            Ana López.

Para Gema, que ten a palabra xusta no momento preciso.Poesía en estado puro.

Entresacado dos Cantos:

"Lástima que los poetas hayan usado símbolos y metáforas
y nadie haya aprendido nada de ellos
                                    por hablar en figuras"


(Adedendum C- do libro Antologias de Ezra Pound traducción de Ernesto Cardenal)

DÍA MUNDIAL DOS SEN TEITO --- QUE SARCASMO ¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡

    O SEN TEITO

Lúa chea
noite fría
de vento que morde a pel.
De pronto na noite escura
unha man cólleme o pé.
Na gorxa xéase un berro
que me sobe pola pel
en espiral viborina
que sabe a sal e a fel
Sinto medo e impotencia
sinto vergonza e xenreira
sinto noxo, sinto pena
sinto rabia e estou tristerira.
E voume disimulando
que o que vin non o mirei
pero a conciencia non dorme
nin esquece o que ve.
Miña xoia¡ un ser humano
que el no mundo non ten
onde deitar o seu corpo
e vaise adormecer
nunha friaxe que tolle
e nun chan que non é seu.
E falamos de utopías ¡¡¡¡¡¡¡¡
que mal me sinto
abofé ¡

gema, 28-10-04 ( Libro CINCO SENTIDOS)

BOA NOITE

PREMIO CERVANTES 2013

Elena Poniatowska
EL RECADO Vine Martín, y no estás. Me he sentado en el peldaño de tu casa, recargada en tu puerta y pienso que en algún lugar de la ciudad, por una onda que cruza el aire, debes intuir que aquí estoy. Es este tu pedacito de jardín; tu mimosa se inclina hacia afuera y los niños al pasar le arranzan las ramas más accesibles... En la tierra, sembradas alrededor del muro, muy rectilíneas y serias veo unas flores que tienen hojas como espadas. Son azul marino, parecen soldados. Son muy graves, muy honestas. Tú también eres un soldado. Marchas por la vida, uno, dos, uno, dos... Todo tu jardín es sólido, es como tú, tiene una reciedumbre que inspira confianza.
    Aquí estoy contra el muro de tu casa, así como estoy a veces contra el muro de tu espalda. El sol da también contra el vidrio de tus ventanas y poco a poco se debilita porque ya es tarde. El cielo enrojecido ha calentado tu madreselva y su olor se vuelve aún más penetrante. Es el atardecer. El día va a decaer. Tu vecina pasa. No sé si me habrá visto. Va a regar su pedazo de jardín. Recuerdo que ella te trae una sopa cuando estás enfermo y que su hija te pone inyecciones... Pienso en ti muy despacio, com si te dibujara dentro de mí y quedaras allí grabado. Quisiera tener la certeza de que te voy a ver mañana y pasado mañana y siempre en una cadena ininterrumpida de días; que podré mirarte lentamente aunque ya me sé cada rinconcito de tu rostro; que nada entre nosotros ha sido provisional o un accidente.
    Estoy inclinada ante una hoja de papel y te escribo todo esto y pienso que ahora, en alguna cuadra donde camines apresurado, decidido como sueles hacerlo, en alguna de esas calles por donde te imagino siempre: Donceles y Cinco de Febrero o Venustiano Carranza, en alguna de esas banquetas grises y monocordes rotas sólo por el remolino de gente que va a tomar el camión, has de saber dentro de tí que te espero. Vine nada más a decirte que te quiero y como no estás te lo escribo. Ya casi no puedo escribir porque ya se fue el sol y no sé bien a bien lo que te pongo. Afuera pasan más niños, corriendo. Y una señora con una olla advierte irritada: "No me sacudas la mano porque voy a tirar la leche..." Y dejo este lápiz, Martín, y dejo la hoja rayada y dejo que mis brazos cuelguen inútilmente a lo largo de mi cuerpo y te espero. Pienso que te hubiera querido abrazar. A veces quisiera ser más vieja porque la juventud lleva en sí, la imperiosa, la implacable necesidad de relacionarlo todo con el amor.
    Ladra un perro; ladra agresivamente. Creo que es hora de irme. Dentro de poco vendrá la vecina a prender la luz de tu casa; ella tiene llave y encenderá el foco de la recámara que da hacia afuera porque en esta colonia asaltan mucho, roban mucho. A los pobres les roban mucho; los pobres se roban entre sí... Sabes, desde mi infancia me he sentado así a esperar, siempre fui dócil, porque te esperaba. Sé que todas las mujeres aguardan. Aguardan la vida futura, todas esas imágenes forjadas en la soledad, todo ese bosque que camina hacia ellas; toda esa inmensa promesa que es el hombre; una granada que de pronto se abre y muestra sus granos rojos, lustrosos; una granada como una boca pulposa de mil gajos. Más tarde esas horas vividas en la imaginación, hechas horas reales, tendrán que cobrar peso y tamaño y crudeza. Todos estamos --oh mi amor-- tan llenos de retratos interiores, tan llenos de paisajes no vividos.
    Ha caído la noche y ya ycasi no veo lo que estoy borroneando en la hoja rayada. Ya no percibo las letras. Allí donde no le entiendas en los espacios blancos, en los huecos, pon: "Te quiero..." No sé si voy a echar esta hoja debajo de la puerta, no sé. Me has dado un tal respeto de ti mismo... Quizá ahora que me vaya, sólo pase a pedirle a la vecina que te dé el recado: que te diga que vine.

POR UNHA INFANCIA MÁIS FELIZ - DÍA DO NENO 2013

Google

Carne de yugo, ha nacido
más humillado que bello,
con el cuello perseguido
por el yugo para el cuello.

Nace, como la herramienta,
a los golpes destinado,
de una tierra descontenta
y un insatisfecho arado.

Entre estiércol puro y vivo
de vacas, trae a la vida
un alma color de olivo
vieja ya y encallecida.

Empieza a vivir, y empieza
a morir de punta a punta
levantando la corteza
de su madre con la yunta.

Empieza a sentir, y siente
la vida como una guerra
y a dar fatigosamente
en los huesos de la tierra.

Contar sus años no sabe,
y ya sabe que el sudor
es una corona grave
de sal para el labrador.

Trabaja, y mientras trabaja
masculinamente serio,
se unge de lluvia y se alhaja
de carne de cementerio.

A fuerza de golpes, fuerte,
y a fuerza de sol, bruñido,
con una ambición de muerte
despedaza un pan reñido.

Cada nuevo día es
más raíz, menos criatura,
que escucha bajo sus pies
la voz de la sepultura.

Y como raíz se hunde
en la tierra lentamente
para que la tierra inunde
de paz y panes su frente.

Me duele este niño hambriento
como una grandiosa espina,
y su vivir ceniciento
revuelve mi alma de encina.

Lo veo arar los rastrojos,
y devorar un mendrugo,
y declarar con los ojos
que por qué es carne de yugo.

Me da su arado en el pecho,
y su vida en la garganta,
y sufro viendo el barbecho
tan grande bajo su planta.

¿Quién salvará a este chiquillo
menor que un grano de avena?
¿De dónde saldrá el martillo
verdugo de esta cadena?

Que salga del corazón
de los hombres jornaleros,
que antes de ser hombres son
y han sido niños yunteros.

Mi guel H.

Nin os luns ao sol !

No paroxismo da tolemia acordaron "externalizar" ao sol.
Alguén apuntou timidamente que xa existían as empresas de enerxía solar. Pero a loira non falaba deso. Muller observadora comprobara que a xente saía á rúa a "tomalo" así polo morro ! sen pagar ningunha taxa. Aseguraba ter visto un home sentado nun banco todo o día a quentarse e seguramente a pensar demasiado en cousas que non lle correspondían, cando a súa obriga era poñerse toda a mañá na cola do INEM .Algunha raioliña caería por alí, entre eso, e a carraxe entraría en calor sen malgastar un ben de todos. Estas oficinas estaban para eso, o do traballo fora a desculpa. Só faltaba que lle tivesen que buscar un traballo, que cada quen atope o seu !
Nos días no que o sol saía con forza as rúas enchíanse de paseantes que agora iban en aumento desde que se lles dera por vender os radiadores. A xente ten moito vicio, porque lles daría por facer cousas así ?
Había que evitar tanto despilfarro. Non pagaban pola auga ? Pois polo sol tamén.
Membros do consello preguntaron se os lagartos terian que pagar unha sobretaxa por ser uns grandes consumidores.
Pronto resolveron a dúbida: cós réptiles farían unha excepción.

        Ana López.

MAXIA ¡¡¡¡¡¡¡¡

Imaxe google
PARA un pouquiño, en silencio, mirando tranquilamente como corre esa auga
e verás.......
gema

MOTIVOS .........

DORIS LISSING

1. Aaaaah “el amor, el amor”, es un ir y venir de emociones contradictorias pero aún así, debemos seguir apostando, ya que todo los que nos rodea es amor, realizar con pasión lo que queremos, es amor tal vez esta sea la manifestación más genuina!!!
2. Comment by Doris — May 15, 2013 @ 7:21 pm

NADA NOVO DO OUTRO LADO

google

Esta semana topeime cun colexio que estaba no descanso dunha excursión. Discutían sobre a que xogar e acabaron facéndoo a un xogo que se chama a araña.  Trátase de colocar a uns cantos nenos no medio de dous grupos que están a cada lado.  E os nenos do medio son a araña e han de atrapar aos que queren pasar dun lado a outro.  Se che  topan ou  te atrapan, has de quedar no medio e convérteste  tamén en araña.
Era divertido ver como aos poucos, case todos os rapaces que intentaban pasar acabábanse transformando en araña?
Cando tan só quedan dous nenos libres e uns 50 facendo de araña,  un home que tería uns 80 anos e que tamén observaba o xogo dixo:  Este xogo reflicte o que é a vida.  Se te atrapa a rutina convérteste  nun máis e desexas atrapar a máis xente na rutina.  Para non ser pillado, debes ser moi áxil e sobre todo non desexar sempre cruzar  ao outro lado.  Case nunca hai nada novo ao outro lado .....
Non dixo nada máis.  Ambos nos quedamos mirando ese final de xogo pero agora sentindo unha emoción que segundos antes non existía e eu tendo a sensación que o home do lado xamais fora atrapado.  Feliz semana ......
A. Espiñenta

O Pardal

LEVO NO PEITO UN PARDAL
non ten o canto do reiseñor
nin anuncia a primavera
nin espalla de versos
dos poemas

non levo conta
das veces que percorremos a noite
perdidos no labirinto dos afectos
nos misterios da sombra
na fermosura da rosa.

cantas esquinas dobramos
no instante que precede ao soño

aniñou na primeira luz do amencer
no trémulo ventre da auga
espello que confirma ou deforma realidades

guieiro dos pasos que contan os días
pulo na recta da rutina

deixa no po os parásitos
e dame ás para voar
cando anda zanfoneando un gato

non irei soa na última viaxe
levarame á outra ourela
confundido coa terra
un paxaro marrón e solitario.

                       Ana López.

Marina Tsvietáieva adicou este poema a súa avoa. Como nos verán as netas?

A la abuela

Óvalo duro y alargado,
De negro encaje vestida...
!joven abuela!- ¿Quien ha besado
vuestra boca altiva?

Cuando valses de Chopin tocaras
con tus manos en estancias reales...
Como de hielo parte de la cara
los bucles parecían espirales.

Ojos de la defensa pendientes,
Así no miran las jóvenes mujeres.
Ojos oscuros, fijos, exigentes.
Joven abuela, dime: ¿quien eres?

¿Cuantas posibilidades te llevaste al fin
e imposibilidades- cuantas eran?
al hoyo insaciable sin fin,
polaca veinteañera.

El tiempo despejado, inocente era el día,
las estrellas se apagaron en la oscuridad.
- !Abuela! esta intensa rebeldía
en mi corazón es vuestra, ¿verdad?

                4 de septiembre de 1914.

SERÁN LERCHAS ....¡¡¡¡¡¡¡¡¡

TEMPO DE VIÑO

La uva y el vino (Eduardo Galeano)

Un hombre de las viñas habló, en agonía, al oído de Marcela.

Antes de morir, le reveló su secreto: -La uva -le susurró- está

hecha de vino.

Marcela Pérez-Silva me lo contó, y yo pensé: Si la uva está hecha de

vino, quizá nosotros somos las palabras que cuentan lo que somos.

                                            T
                                        E
                                     R
                                 R
                      O
                R
         I
      S
    T
   A
S

ellos,
ellas,
ellos y ellas,
quienes se lucran a la nuca,

quienes comercian a punta de mercado,

quienes compran a bocajarro y venden a quemarropa,

quienes fabrican beneficios a base de amonal y de metralla,

quienes colocan intereses explosivos escondidos en un contrato,

quienes detonan inversiones con una llamada de teléfono móvil,

quienes reivindican el atentado exigiendo un balance positivo,

quienes leen sus resultados ocultos detrás de una corbata,

quienes tienen las manos manchadas de dinero,

quienes están perpetrando
este mundo.

Iván R.

AGARDANDO A CHAMADA DA INSPIRACIÓN

.
google

ENERXÍA ESCURA

:: a putada da lúa::

-Como quere que a chamemos? Selene? Tsuki? Lúa do Castor?
- Lúa a secas está ben
- Ben, señora…
-Señorita
-Señorita Lúa
-Si
-Que facía vostede o 13 de novembro de 2002 contra as 15:00 horas?
-Non estaba
-Como que non estaba. Vostede sempre está
-Si, bueno, era mediodía… non sei, mira, estou nerviosa. Podo fumar?
- Non, non pode. Recoñece que regular as mareas é xurisprudencia súa?
- Daquela maneira. Aquel día os refachos do vento eran cousa fina
- A Rotación combinada Terra-Lúa é a que marca o patrón dos ventos. Non se estará exculpando
- Daquela a Rotación da Terra tamén debería estar sentada nesta cadeira comigo
-Non podemos imputar á Rotación da Terra. Pararíase todo. Acabaría o mundo
-Ah, pero a min si, non? A min si se me pode sentar aquí e poñerme o pé enriba. E bandeiras e de todo…
- Estabamos en que as mareas eran cousa súa e os ventos, de xeito indirecto, tamén
- Pois será. Oes, teño un ceo nocturno que atender
- Aquela mesma noite, que fixo vostede?
- Non me lembro. Non teño atmosfera. As lembranzas escápanme todas cosmos arriba
-Xa, claro. Aquí o Google Sky Map di que vostede estaba crecente…
- …en abalo
- No que queira. Vostede estaba inflándose coma un cruasán…
-Croissant
-… e na constelación de… agarde un chisco… si, Acuario
- Na constelación de Acuario. Vale, ben, vaime xulgar un tribunal de astrólogos?
- Convirá en que era un exercicio de imprudencia estar en Acuario precisamente a noite dun accidente marítimo
- Xa me dirás onde queríades que estivese. Eu fago o meu traballo na miña órbita, a vosa perspectiva do asunto tráeme ao pairo. No hemisferio sur a cousa pintaba diferente e segue a ser o mesmo planeta, ou?
-…
-Mira, teño présa, o sol directo séntame fatal, dime o que me queiras dicir e xa
- Vostede é a responsable da especial Rotación da Terra que provoca as turbulencias e os ventos de toda caste. Por se fose pouco, o Océano séguea a vostede como un can de palleiro
- Joder, non me trates de vostede, cacho hipócrita! Se me prometiches a unha moza unha noite de agosto dentro dun coche aló no Monte San Pedro…
-…e a todo iso súmase que estando vostede en corpo presente e crecente…
- e logo ben que a zoscaches, alí, no coche, e eu tiven que velo todo, teño que ver cada cousa, cada cousa…
-…durante toda a noite e as noites subseguintes até o afundimento do barco, o 19 de novembro de 2002…
- …que estades como cabras e logo a que ten unha cara oculta resulta que son eu…
-… non baixou vostede a botar unha man…
- Unha man? Pero que man? QUE MAN?
-… nin tomou as precaucións esperables nun satélite de primeira coma vostede…
- Son o único satélite que vos quedou porque ninguén quería saber nada de vós
-… tales como paralizar as mareas, deixar de rotar, remolcar o barco con toneladas de fuel até o cinto de asteroides máis próximo…
- Si, seguide espallando a merda polo sistema solar, veredes que ben vos vai ir
- … aliñarse na constelación de, poñamos, Libra, para equilibrar as cousas…
- Eu cambio de planeta
-… coa agravante de comportarse como unha voyeur da desgraza allea…
- E dálle
- … con ese sorriso de media lúa que lle sae tan ben…
- Xa mo dicía miña nai: á Terra non! Ten vida que se cre intelixente!
- Por todo o cal…
-Podo marchar? Bótanme de menos catro borrachos e mil dúascentas grávidas…
- Por todo o cal considerámola culpable do «rumbo suicida» do barco…
- Un barco lunático…
-… das olas de dez metros e os ventos impetuosos daquel día
-…
- de compoñente ninsesabe
-…
- ventos aleivosos e con saña
-…
-e culpable tamén de estar en Cuarto Crecente e non facer nada dende a súa posición privilexiada
-…
- moi culpable especialmente de brillar máis branca que nunca mentres o chapapote mataba miles de aves, peixes e moluscos
-…
- e condenada, en definitiva, a pagar os 4.328 millóns de euros de perdas ocasionadas pola catástrofe
-Como vou pagar semellante cousa? Gañaríades o xuízo pero perdestes o xuízo!
- Hai unha maneira
- Cal?
- Vostede afasta a razón de 3’8 centímetros ao ano de nós.
- Si, pero tardaría millóns de anos en…
- Ben, deixe de facelo
- Que deixe de marcharme?
- Si, deixe de separarse de nós
- Pero, non podo evitar desorbitarme, coñecer outras vidas…
- Quédese quietiña. E a débeda irase saldando co tempo
- Non, iso non!
- É a única maneira
- Eu vallo moito máis que 4.328 millóns de euros, eu non teño prezo!
- A cambio, poñerémoslle bases de estudo e antimeteoritos para que non a zosquen máis. E nomes máis bonitos para os seus cráteres, en chino, que lle parece? E unha fermosa atmosfera de celofán.
- Serei a vosa puta
- É un xeito de velo. Manoseada polos poetas xa foi abondo. Ánimo e… CULPABLE!

Estíbaliz Espinosa, 13 de novembro de 2013