Un fiiño colga da cortina. Trata de sacalo, arruína a simetría impecable do pano. Pero o tirón é demasiado brusco e a tea engurrar. Segue tironeando e o fío resalta na trama como a vea inchada e rugosa dun vello. Estropeou a cortina, igual que tantas situacións da súa vida.
Son unha arruinadora profesional, na procura tenaz de excelencias que non existen ,pensa. As alegrías terminan por empañarse ante os meus ollos.
Iso que chaman felicidade non se pega aos seus dedos, nin se os embadurnara con cola. Ela desexaría que permanecese pegada un tempo máis longo e non resulte un soño fráxil, que cando empeza a tomar forma, acaba estrelado no chan. Sempre esperando absolutos, cousas que se pechen sobre si mesmas coa pureza dun círculo.
Hai privilexiados aos que certas felicidades chéganlles fácilmente. Gárdanas en caixiñas cheas de compartimientos e clasifican as horas de dita, que subsisten nunha orde escrupuloso.
Ela tamén quixo resgardar eses instantes, coma se fosen o seu anclaje para as épocas de tristeza. Destinoulles un caixón da cómoda e acumula nel os seus recordos: a rosa seca, fotos, a alianza, o libro que lle suavizase a alma, ese botón dourado que atopou na rúa e que foi como unha pinga de sol no charco fangoso dos seus días. E outros restos de puntillas que adornaran algunhas das súas boas rachas.
Pero cando fai un reconto da súa pequena fortuna, comproba que perdeu o valor orixinal. A rosa son só pétalos momificados que non a remiten a unha evocación precisa. O anel está vestido de loito e as palabras do libro, agora, son vas, estériles.
Obxectos xa sen conexión co presente. Nunca os puido ordenar: están envolvidos na urdime enmarañada de todos aqueles fíos que ha ir arrincando de cortinas, dobladillos, mangas, manteles, no seu intento de perfección.
Pobres doseis de felicidade, que perviven, desordenadamente, no recuncho das quimeras abandonadas.
Mirella S.
fragmento dun cadro de Dalí
No hay comentarios:
Publicar un comentario