Versión enxebre de "La vaquera de la Finojosa"

Estaba eu cantando e brincando no verde prado. As vacas pacían, e adicábame a trenzar xuncos e frores para facer unha diadema .Despoís poñiaa no pelo e camiñaba por aquel prado en costa como por un salón real. De cando en vez algunha vaca  deixaba de comer para mirarme. Sabe Deus, o que pensaría!. Algún !muuu! mostrábame a súa desaprovación.
Cando mas entretida estaba chegou un cabaleiro. Un cabaleiro de verdade "de capa y sombrero", montado nun alazán. Bueno, digo eu que sería alazán porque así son os cabalos dos romances.
Tiña ganas de falar, pero non se lle entendía ben o que dicía. Falaba de rosas e de primaveras e da miña fermosura !Vaia, debía ser un pouco cegato!
De súpeto "bajó del caballo y vino hacia mi" coma na copla. A aquelo non lle encontrei  sentido ningún, pareceume que non habia razón para interrumpir a viaxe, con un "bo día" estaba máis que cumprido. Así que lle dixen que seguira o seu camiño, que non tiña ganas de lerias. Pero el dalle que te dalle con aquelo de "moza tan fermosa non vi..."
Entón si que lle vin as intencións!. Dixenlle que se fose, que o cabalo estaba asustando as vacas; pareceume unha fina indirecta. Pero nada, erre que erre có da vaquera aquela que debera coñecer na festa da Finojosa.
Nestes casos hai que ser resolutiva: se non tes unha aguillada, ou unha pedra, unha boa couce nos c...!
Nesas estaba cando espertei. Cós puños pechados e chea de carraxe. Tiña ao meu carón o libro que estaba lendo que falaba da vaquera da Finojosa.
!Miña pobre! espero que o cabaleiro non fose como o do soño
nin a vaqueira tampouco!

                                        Ana López.