A badía, de tan pequena e bonita é un recuncho
feito polo mar e as fadas. Sedosos cantos rodados de todos os tamaños e
colores, ao fronte o horizonte aberto que se perde no infinito. Catedral da
música do mar onde o tempo non transcorre, demórase nas mans do aire que non se
move.
As
altas paredes color azafrán son un fortín inexpugnable para calquera
pirata que ouse pisar o colar de pedras redondas. Como único acceso unhas
diminutas escaleira escarvadas na terra avermellada, para subir ou baixar só de
un en un, feitas á diminuta medida dos pés dos nenos .
Todo está deseñado como para mirar cos dedos e
escoitar cos ollos, ese vento que se converte en luz, nun momento, nese
intre indeciso entre o sono e a vixía, no que non se sabe se este lugar existe
ou só se leva dentro. De existir, precisa un nome que aínda está por escribir.
gema, 18-04-12
No hay comentarios:
Publicar un comentario