CURIOSAMENTE, O DÍA INTERNACIONAL DA TERRA, NON SEI SE POR CASUALIDADE OU CAUSALIDADE, COMEZARON AS LAPAS VERMELLAS NAS VERDES
FRAGAS DO EUME.
No bico do Xistral
pousou deus a
líquida man antes do tempo.
Os poros das rochas
manaron auga,
tres veas abertas a
diferentes ventos:
Eume, Sor, Landro.
Os dedos da nai
acariciaron o frío ventre
que cuspiu fértil
semente,
enorme animal
verde, Fraga do Eume.
Eume,
convertido en Lume.
Choro
no orballo dos amenceres
polos
gorrións sen niño,
polas lontras sen troitas.
Sepulto
a man no ventre abrasado da terra ardida
estéril
coma Sara,
longo
tempo,
ata
que o sol esperte novas sementes.
Gema,
02-04-12
Imaxes Wikipedia
Por fin podo poñer comentarios!!!!!!
ResponderEliminarPrecioso poema!!!!!
Tes unha especial sensibilidade para versificar o que ocorre ao teu redor. Tes o don da oportunidade e a palabra ben disposta para manifestar a túa únión co mundo exterior, a túa preocupación ou a túa crítica. Parabéns!!!!