ANIMACIÓN Á ESCRITURA

                                                PEL DE GALIÑA

Foi un golpe seco, rotundo, que ecoou por toda a ampla esplanada da magnífica construción.

O acto de entrega de premios quedara moi lucido. Bastantes asistentes, autoridades, políticos, amigos e fotógrafos, moitos fotógrafos e cámaras.

Non foi nada empalagoso como ás veces sucede nestes eventos. Todo na súa xusta medida.
Os galardoados, tres, ela a única muller, falaron ben, ela mellor. Xa se sabe que as féminas temos máis desenvolvido o hemisferio dereito do cerebro e iso son palabras maiores á hora, sobre todo, de manexar as palabras, entre outras moitas cousas.
Para remate, nun espazo diáfano das dependencias, en mesas redondas de pé esvelto, quizabes demasiado segundo para que estaturas, as copas de tinto prometidas no programa, acompañadas das tapas de rigor transportadas con lixeireza por hábiles camareiros entre os grupos, porque a verdade é que cada un dos gañadores reuniuse coa súa tribo e non houbo moito intercambio entre eles.
Co viño que ía e viña o ambiente foise enriquecendo cun ton cada vez máis acendido, salpicado de gargalladas cada vez máis sonoras, en fin, o que corresponde a unha celebración. Algunha copa esfarelada no chan coma diminutas estrelas caídas, algunhas pingas estamparon vestimentas con deseños enxeñosos en color tinto,  a celebración da ledicia en todos os seus matices.
Ela, a única muller gañadora, ousara participar cun tema erótico, xénero no que era moi, moi boa.
Non sei se ese sería, tal vez, o detonante que desencadeara a furia dalgún anxo que xa se sabe non teñen sexo, ou pura casualidade. O caso é que xa fóra, en plena esplanada, en plena euforia, soou o golpe e o berro, ecoando: O trofeo de vidro, groso vidro, xacía  no chan co seu transparente corpo nu, esnaquizado impúdicamente nas lousas do pavimento, sen bragas, coma a protagonista do relato gañador.

Ao volverme, porque ía diante,  o que vin foron os ollos desorbitados da gañadora,  a boca coma un enorme O maiúsculo sen pechar, tal cal o grito de munch.
Foi entón cando experimentei aquela sensación inaudita: a roupa separábaseme do corpo imperceptiblemente por efecto do arreguizo que convertiu a miña epiderme en pel de galiña.

gema, 15-04-12