Todo queda magnificado a través da mirada dun neno. É a novidade, o impacto da vez primeira o que recolle a retina e a memoria garda. Logo, o paso do tempo nos ollos fai o traballo: cando regresas aos lugares de antes abráiate a diferenza. Que cambiou? Os meus ollos? A paisaxe?
Neste caso a man do home, que digo? As poutas mecánicas de enormes paquidermos coma deuses de ferro, rañaron día e noite no ventre da terra para arrincarlle o froito de milenarias árbores engulidas nalgún terremoto e agora convertidas, grazas ao tempo, en lignito negro para producir luz branca.
Poido
xurar que fai moi poucos anos, a centos de metro do lombo brillante
do lago, pisaban os meus pés a terra e admiraba engaiolada a
eficacia tecnolóxica daquelas moles aceiradas.
Hoxe
atopo na prensa esta imaxe:
Imaxes de La Voz
"Paisaje sumergido. Entré en ti. En ti entréme lentamente. Entré con pié descalzo y no te hallé. Tú sin embargo estabas y no me viste...."
ResponderEliminarAquí che deixo estas palabras de José Ángel Valente, creo que moi acordes coa terra que noutrora pisaron os teus pés e que hoxe son "paisaxe mergullado".