Mar calmo
Mar calmo, espello licuado
dun cincento ceo dilatado.
O vento quedou durmido
no colo do mencer.
A lúa, enredada nas velas do amor,
troca ondas por caricias.
O sol mira de lonxe,
para non enxugar os bicos da marea.
Escamallos das penas deslízanse pola praia.
Ana López.
Sempre o mar coma bálsamo salgado con sabor a primeiros bicos .....
ResponderEliminarPoema con sabor a sal e con claridades de horas azuis....
ResponderEliminar