Fronte ó muro,
as ratas roen as follas do destino
no aire putrefacto
baixo a lama purulenta das palabras
neste tempo con sede anticipada.
O vento afoga as pregarias
da procesión do desgarro,
e as formigan caen por exceso de carga.
Ana López.
Moi " gráfico " o teu poema. Retrata dun xeito duro pero eficaz o momento que nos esta tocar a vivir as" formigas" .
ResponderEliminar