MORONI
Cada vez que Moroni pechaba os ollos, as pálpebras eran dúas diapositivas fixas do rostro da súa nai en
branco e negro: nos ollos afundidos unhas meniñas descoloridas polo sol e a
area, na face reflexadas as dunas, a fame e o desconcerto.
Case prefería permanecer
sempre esperto, prefería non lembrala pois por moitas voltas que lle dera no maxín nunca chegaría a comprender que ela, a súa mama, mentres durmía, o deixara abandonado naquel campo de refuxiados, descoñecidos, famentos e cotrosos, cheirando a mexo e excrementos.
Primeiro chorou
só tras dun poste sen que lle fixeran
caso, choraban moitos. Alguén lle poñía
ao lado unha cazola cun líquido escuro que os primeiros días se negou a probar.
Logo tivo que aceptalo porque os dentes cravábanselle no estómago.
Pasados os días
suficientes para entender que a mama non regresaría, un día pola mañá
sentiuse con forzas para arrastrarse ata cabo de quen lle pareceu o xefe daquel
campo. Un home enorme, moreno, barba tan negra e poboada que a boca semellaba unha fenda oculta naquela espesura. Os homes do seu
país non tiñan tanta barba, nin o nariz tan aguzado.
Con medo, porque non o coñecía e porque levaba un gran
rifle no ombreiro, tiroulle polo saio branco
que o envolvía .
O xefe , Amir,
mirouno cos enormes ollos negros que non lle pareceron tan feros como se
imaxinaba e respondeulle nun idioma que non comprendeu ben.
-Son Moroni, mama deixoume aquí só e non sei que hei
facer, teño moito medo. Saímos da casa a
noite que os talibáns viñeron á escola e mataron o mestre, algunhas nenas e
despois ao meu baba e moitos homes máis de Kandahar.
Amir sacou de
debaixo da túnica un envoltorio e contoulle a Moroni con paciencia, para que o
entendera, que aquilo eran cartos que lle deixara Aisha, a súa mama, para que fixera o posible por alcanzar
o soñado Occidente antes de que os talibáns acabaran con toda a familia.-Túa nai non regresará, Moroni, porque unha muller soa en Irán vale menos co rabo dun porco.
Ela arriscouse traéndote aquí e deixarche os cartos para que trates de fuxir a través de Turquía a outros países onde non te maten por ter o nariz chato, nin por ler libros, nin por crer o que queiras. ..
gema, 27-02-12
Un relato distinto, con dificultades para vencellalo a foto , pero que ti es quen de conseguilo,claro que podía encadrar en calquera outro retrato, pero mereceu a pena o risco pola orixinalidade do texto, que ademáis esta ben ambientado e moi ben artellado. Gustarme.
ResponderEliminarCreo que ten un erro no título porque supoño que e o nome do rapaz o que pretendías poñer.
Tés toda a razón co título, que raro que me trabucara ......
ResponderEliminarBueno, o dos ollos de cada quen é coma un milagre: ese rostro para min non podía ser outra cousa. Como non ha ser difícil a comunicación se o atlas mental dos seres é tan diferente
A verdade é un luxo poper contar a estas horas da mañá, a febre dame unha pequena tregua, con os relatos sempre fermosos das miñas amigas.
ResponderEliminarHoxe Moroni emocionoume, !cantos haberá por aí!e cantas mamás sacrifican cada día a súa vida polos fillos, a mágoa é que non vai a ser facil a vida para Moroni, espero que non perda nunca a imaxe da mamá e que o seu sacrificio lle axude nun futuro que se me antoxa duro.
Grazas gema pola túa sensibilidade.
E aquí, a pesar da crise, os nenos teñen mais do que necesitan. E os pais perden a perspectiva. Os maleducamos e lle inculcamos uns valores de sociedade de consumo e imitación de uns modelos non válidos. Pasamos da prohibición a o exceso de permisividad. E despois nos mandan a o asilo... o nos deixan abandonados nas gasolineiras, como cans.
ResponderEliminarPerdón po lo galego feito na casa... non dou pra mais.
Relato fermoso, tenro e por desgracia real como a vida(inxusta) misma.
Noraboa Angela polo teu galego que me parece moi bo, e tamén a todas polo xenerosas que sodes co meu escrito.
ResponderEliminarTeremos que ir buscando outra cousiña, a ver se alguén se anima.