Nos espazos en branco
que deixa o silencio
viven acubillados
os impostores.
Nos espazos en branco
que deixa o silencio
ceden sitio as palabras
aos des-afectos.
Nos espazos en branco
dos silencios cómplices,
afogan as preguntas
que fóra esmorecen.
Nos espazos en branco
que deixa o silencio
sementa a dúbida
des-encontros no tempo.
Ana López.
Para min, Ana, os espazos en branco do silencio,
ResponderEliminarson maravillosos momentos nos que un se atopa consigo mesmo, sen interferencias, cara a cara.
!A bo fé,que non estamos a falar do mesmo!
ResponderEliminarO silencio: Ás veces oco profundo no que se soterran amores e afectos. Outra pozos onde se acubilla o medo e a traizón... Parece ser que esta é ao que se refire o teu poema
ResponderEliminarPero tamén existe outras dimensións fermosísimas do silencio. Como di Gema: Os silencios nos que só falamos con nós mesmos. O silencio cómplice da amizade ou do amor. Cando o silencio non supón incomodidade entre dúas persoas , senon todo o contrario é sinal de verdadeira compenetración.
O silencio ten tantas caras...
O poema non é negación de ningunha das caras,!miñas señoras!Acollamos o noso agarimosamente, aquel no que medramos e nos fai mellores, o cal non debe enmudecer a denuncia dos outros.
ResponderEliminar