ANIMACIÓN Á ESCRITURA

O MANDILÓN DE FLORES

A data exacta era o 3 de maio, día da Santa Cruz, nin máis nin menos.

Nese día comezaban a tocar as campás ás doce, comezaba a sesta, e podíase por mandilón.

Nunca o entendín, nin agora tampouco pero era así. Pola única razón de que así fora sempre.

Podía derreterse  o sol que non había maneira de zafarse do xersei, a cazadora e a saia de tablas.

Non sei se nas outras casas sucedía o mesmo, na miña era así irremediablemente.

 Por iso me tardaba tanto a min o día da Santa Cruz: era a festa na casa da avoa Antonia e estreaba mandilón. Aquel era especial, o máis lindo que tivera nunca. Fixéramo miña nai, coma sempre, pero a tea non era das que sobraban na tenda senón que a mercara adrede a un viaxante, era unha novidade: de nylon que non facía falla pasarlle o ferro, non quedaba pegada ao corpo, tiña vida propia, coma se voara e o colorido brillante coma ás de bolboreta. De flores grandes, vermellas e rosa,o fondo era branco. Coma todos os meus mandilóns levaba detrás unha gran lazada que nesta tea, e ao ser dobre, máis que lazada parecía unha gran cola de pavo real.

Levaba uns días colgado na percha, xa acabado e eu ía velo antes de irme para escola, ao volver, antes de comer ou durmir coma o persignarse. Cando durmía soñaba con el…….:.ía na procesíon mentres tocaba a orquestra, co meu primo Finucho e a xente non ía detrás da santa, viña tras de min, admirando o meu vestido, preguntando quen era, de onde viñera aquela tea que nunca viran tan bonita e meu primo e máis eu botabamos a correr pero polo aire, por derriba das carballeiras e as nubes, voando coma papaventos , a xente seguíanos polos camiños,  ata nós chegaba o seu

OOOOOOOOOOOh!!!!!! de admiración ……  Espertaba e contaba outra vez os días que faltaban.

 E  chegou soleado, espléndido, sen unha nube, ideal. Chegara  o momento ansiado tantos días e noites. Tiña xa présa por estar fóra, papá e mamá xa se desfixeran  en loubanzas polo bonito que era e o ben que me quedaba o mandilón novo de flores.

Era todo tan novo, tan excitante, todo estaba por estrear e cada mínima novidade convertíase nunha aventura tan importante como para gardala o resto da vida entre os pregues máis recónditos da memoria.

O sabor da manteiga que comiamos de entrante naquela celebración e que me sorprendía por o inusual que me resultaba. Pasou moito tempo antes de que me volveran a por manteiga de entrante e daquela lembrei o visionaria que era a avoa Antonia do Mesón do Rey.

Agora doume conta que aquelas situacións tan excitantes eran os meus primeiros coqueteos coa a ansiedade que co tempo iría a máis, a máis coma cen cabalos galopando na boca do estómago.

Subín as escaleiras de dúas en dúas para que me viran, non para ver aos tíos e a avoa. O éxito deixoume verdadeiramente como en éxtase, nunha nube. Os pés non me andaban, voaban, arriba, abaixo, arriba, abaixo…..

A tía Sara pasaba o ferro ás camisas dos tíos. Como me viu tan rebuldeira, pediume que lle levara o ferro á avoa para que lle botara brasas. Teu dito, meu feito. En ningún momento presentín o que me agardaba, coido que o peorciño da miña vida enteira…

Co ferro na man subín as escaleiras mirando demorada o fermoso despregue da tea desde a perna que avanzaba  formando un ángulo recto,  ata a esquerda que era a quedaba atrás. Un gran ramo de flores vía. Ao pasar o descanso, a perna dereita xa sobre o vanzo seguinte ofreceume unha ocasión irresistible de experimentar outras perspectivas: puxen o ferro derriba da perna que semellaba unha táboa de pasar a roupa. Erguina axiña porque queimaba e o que vin arrepioume, non se sentiu o estrondo do ferro polas escaleiras abaixo porque o meu berro foi moito, moitísimo máis potente ca ningún berro arrincado nunca a ningún humano por ningún motivo.

Quedei estantía , sen alento, sen sangue , nin alma, nin sol, nin dios bendito, como nunca máis volvería a quedar no resto de todos os días que vivín e os que me queden por vivir.

 O mandilón de flores amosaba un descarado burato en forma de ferro de repasar a roupa que nunca habería ninguén que puidera amañar.

Hai sinsabores que unha non pode esquecer na vida por moito tempo que dure.

Desde aquela a Santa Cruz nunca volveu ser tan leda pero seguía sendo a data de por o mandilón aínda  que a avoa aquel día sentenciara, non sin certa risiña, iso me pareceu polo menos a min:

Ata o corenta de maio, non quites o saio

gema