DE COMO UNHA NUNCA SABE ONDE VAI DAR

Como unha de tantas veces o día 15 deste mes pasei pola biblioteca dos Rosales e vin un cartel anunciador de recital nas bibliotecas. Non fixo falla que me convidaran con ardor a tal acto porque ante AS LETRAS GALEGAS acéndenseme todas as alarmas neuronales. Non tiven que pensar o que lería porque para min é un credo gravado dende fai moito na alma.

O día 16, que era o da lectura, avisáronme que por falla de xente suficiente ían unificar o acto todas as bibliotecas no Ágora, se me era igual. A min con tal de predicar, dábame o mesmo e aló me fun co meu papeliño do poema no peto disposta a lérllelo a catro vellos e dous nenos.

Vin á chegada un grupo de xente, pequeno,que non reparei neles ata que falando con algúen lle dixen que para o día 17 fariamos un recital polas rúas de A Coruña porque oficialmente había pouca cousa.

Daque decateima de que o tal grupo viraba en redondo para mirarme e sospeitei que algo impropio debera suceder.
Logo xa mos presentaron un polo nome e cargo no Goberno e bicámonos e abrazámonos con rigor e entusiasmo. Como a min todo aquilo me estaba pillando de pura sorpresa , e eu en realidade son unha ninguén, só se me ocurreiu dicirlles: eu son Gema, unha patriota. Manda güevos, unha patriota, de onde coño me sairía a expresión ( dunha tristura fonda que me abrangue...?).

Colléronme polo ombreiro e pousei, si, pousei cunha sorrisa de orella a orella coa comitiva. Cámaras, flaxes, la leche......

Foron lendo todos, no medio eu, claro. Con enerxía e voz clara, declamando, istriónica:

Lingua proletaria do meu pobo

eu fáloa por que si.............

Non falo pra os soberbios,

non falo pra os ruíns e poderosos,
non falo pra os finchados,
non falo pra os estúpidos,
non falo pra os valeiros......

Mirándoos a eles, claro, porque non había público, NON HABÍA PÚBLICO. E eu non me decatara ata que saín de alí e fun capaz de ver en perspectiva. Por que non había público non o sei, non lles daría a gana, que carallo lle interesa ao público uns chalados recitando poemas, por derriba en galego.

Pensei: palabras para o valeiro, pero non, non, recitei para eles, e ata eles recitaron. Que marabilla.

E ao final, para broche, cando xa se marcharan todas as autoridades chegou a famosa encargada de poñer remate ao acto. Como andivera perdida, chegou ao remate e ao saír preguntoume que recitara , díxenlo e sabes Conchita? Díxome que estaba moi pasada de moda.......

MANDA GÜEVOS.

gema