O talismán



"Cantas lembranzas en cada pétalo... En cada centímetro de tea... "



Abriu o armario. Alí estaba, case oculto entre a roupa perfectamente aliñada nas perchas de madeira. Retirouno con coidado,  como se tivera  medo de que se lle fora desfacer entre os  dedos. Ollouno durante uns segundos e logo refregou as súas meixelas ardentes de febre contra o tecido gastado, pousou case con devoción os  labios secos  sobre as   flores descoloridas que sementaban de nostalxia  o corpiño axustado e se espallaban con desordenada xenerosidade sobre a longa  faldra . Cantas lembranzas en cada pétalo... En cada centímetro de tea...

 Tardes de sol ao borde do mar, o vento penetrando  a través da lixeireza do tecido, unhas mans  sobre o van ... Dous corpos fundíndose coa cadencia das ondas, luxuria de  flores sobre a area,  e na boca sabor a sal... Paseos sobre rúas descoñecidas,  mochilas ao lombo,  brazos entrelazados, a saia floreada ao vento coma unha bandeira de liberdade... Luz, olores, músicas... O mundo por descubrir...

Tamén levaba posto aquel vestido cando el... Non , non , iso xa estaba soterrado. Non quería lembrar, pero  as imaxes eran coma madellas que se desfiañaban  teimudas  dentro da súa cabeza... Unha amiga prestáralle outro de cor negra. Ela non quería desprenderse daquela orxía de flores pálidas, pero convencérona de que eran unha provocación. Provocación a que, a quen? pensaba no medio da confusión que lle producía a inmensa dor. Pero non tivo forzas para negarse.

O tempo  paralizouse... O vestido  que el lle mercara naquela tenda  dunha cidade da que xa non lembraba nin o nome  xaceu durmido meses , tal vez anos, nunha bolsa de plástico, seguramente a mesma na que aquela amiga “caritativa”  llo empaquetara para que non fora motivo de escándalo.  Atopouno unha tarde na que estaba especialmente triste entre unha morea de cousas que  a desídia de tantos días sen horas foran apilando no seu cuarto. Non quixo lavalo , nin tan sequera pasarlle o ferro... Perdería o engado...  Simplemente estirouno sobre a cama, alisou un pouco as engurras coas mans e logo colocouse diante do espello e deixou que  aquela cascada de flores se precipitara sobre a súa pel. Foi coma  se renacera a luz.  Sentiu que volvía ser ela. Colleu a vella mochila , saíu á rúa como noutros tempos... Volveron os olores e a música... Faltaban unhas mans abrazando o seu van, pero estaba segura de que as súas pegadas aínda estaban entre a palidez estampada daquel vestido. E de novo  percibíu aquela sensación  de liberdade xa case olvidada.

Dende entón cada vez que se sentía angustiada, ou cansa, ou os problemas ameazaban afogala, poñía o vestido, botábase fóra da casa e paseaba sen rumbo ata que pouco a pouco ía recuperando  a tranquilidade.

Os días reorganizáronse. O tempo volveu moverse ao seu redor. E aquel traxe floreado quedou relegado  no último recuncho do armario. Estaba demasiado gastado, demasiado antigo e non ía acorde  coas súas novas actividades de brillante executiva. Pero nunca quixo desfacerse del. Ás veces, sobre todo cando o día tiña sido máis duro que de costume ou as cousas viraban mal, gustáballe acariñalo. Era como se entre os frunces daquela prenda deslucida polo uso,  atopase de novo o recendo de lonxanas tardes , salitre e mar, e iso devolvíalle a calma.

E agora... Que lle quedaba de todo o que formara parte da súa vida...  A onde fuxiran os vellos soños?  Onde se acochaba a liberdade...? Tiña xa algunha importancia o pasado cando as follas do seu almanaque estaban a piques de...?

As tempas latexábanlle con forza, semellaba que lle ían estalar os miolos. Notou que a tea, na que a súa cara seguía buscando doce aloumiño, se humedecía e a cor rosa que a debuxaba, tan murcha como as súas meixelas, volvia resplandecer co  brillo  das bágoas. Sen saber moi ben o que facía desfíxose da bata que dende había meses era o seu único adobío e deixou que aquela suavidade antiga esvarara ao longo do seu corpo. E a  penas foi lene caricia sobre  a pel núa, sentiu como os    músculos se ían relaxando ; o pánico fuxiu; unha explosión de cores escachou contra os seus ollos e suaves mans enervaron durmidos resortes no seu interior.

 Agora, xa nada a podería danar, todos os males estaban conxurados; aquel vello vestido, do que xamais se puidera desprender, protexeríaa como sempre o fixera.
Apoiou as costas  contra a parede e posuída  por unha doce éxtase, deixouse escorregar  con  preguiza ata o chan. Xa non sentía medo, nin dor... A morte só era unha fantasía de flores coa que xogar eternamente.

(Animación á escritura)