HISTORIA NUN MAIL

Ola David, pois o meu retraso na resposta tamén se debe á viaxe que sen pensar tiven que facer por obrigación e acabei prolongando por pracer.

Non vou estenderme moito porque pasan nuns minutos polo hotel buscarme pero quero responderche a algo:  si, hai unha persoa que criei e foi e segue sendo o máis fermoso da miña vida.
Chámase David, fixo trinta anos en agosto, é unha gran persoa que agora vive e traballa en Xenebra. Nesta viaxe atopareime con el, por suposto.
O outro motivo deste minimail é informarte de que o próximo día 30 de febreiro estarei en Florencia, como sei que non che queda moi distante, se queres que sigamos falando de todo o  pasado  nestes anos, vémonos persoalmente, contamos enrugas, cicatrices e alegrías, que de todo haberá e rímonos de todo despois de convidarte a unhas copas. Será divertido….
Teño en Lucca unha villa,exactamente VILASARELA, para que vexas que o meu nome pervive.
O meu tlf. Mobil é 622067978, chámasme e voute buscar a onde queiras, supoño que ao aeroporto de Florencia.

Teño o presentimento de que virás, así que, ata logo.

Sara, 12-02-12

???????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????

 

SR. XUIZ:

Para evitar toda posible complicación quero expoñer ante a súa señoría do meu puño e letra o sucedido nesta miña propiedade.

1º.- A vítima é David Prado Gomez, nacido en España e residente en París, investigador científico no  Hospital Georges Pompidu.

Chegou aquí por vontade propia del e atraído a tal fin por min para facerlle pagar como merecía o terrible destrozo que causou na miña vida cando a tiña totalmente entregada a el. Enganoume.

Tiven soa o meu fillo e crieino coma un rei sen comunicarlle nada. Un traidor  non  merece  ser pai.  Miserable !!! Non vou  expoñerlle aquí os meus sufrimentos que foron moitos,tantos que xuramentei ante o firmamento que me vingaría.  Son de palabra, cumprino:

Como eu agardaba chamoume e funo buscar ao aeroporto coma a un embaixador (embaixador do odio de toda unha vida). Arranxeime para a ocasión coma se fora para a voda que nunca chegamos a celebrar.  Sempre fun de bo ver e a verdade é que me sigo a conservar ben.

Escollín  a roupa con esmero, para impresionalo, sen extravagancias pero con esa elegancia, ese non sei qué que dan os cartos. Eu niso non teño que reparar. Maquilloume  unha experta e o resultado ata a min mesma me sorpendeu. Tamén a el, noteillo cando me acheguei.

Ceamos nun expléndido restaurante, quería impresionalo, e despois de tomar unhas copas viñemos

acabar a celebración aquí, ao meu terreo.

Non lle deixei que me me fixera máis reproches dos feitos con alevosía  nos anteriores correos, nin afirmar  máis absurdos prexuizos. Seducino con poderío coma unha amantís relixiosa, acendinlle a paixón  e leveino a onde eu quería coma un bobo, coma todos os homes cando olen coño. E foi espléndido, espléndido, Sr. Xuiz.

E alí mesmo llo fixen, suoroso como estaba de tanto pracer. Foi limpo e indoloro que é o que me dá gran tranquilidade Sr. Xuiz. É como hai que facer as cousas.

Quedeime mirando para o seu cadáver o resto da noite.(”….Mireino con calma, i as mans estendidas/ dun golpe, ¡dun soio!, deixeino sen vida/ i ao lado contenta, senteime da vítima/ tranquila, esperando pola alba do día./ I entonces …..cumpriuse a xustiza ……) Este é un vello poema que aprendín de nena e nunca esquecín.

 2º.- Non me busque Sr. Xuiz, teño todo minuciosamente preparado dende fai tempo ( a vinganza é un prato que se sirve frío). Non me atoparán. Darán en tal caso cos historias que gardan os hospitais psiquiátricos nos que  estiven internada. Enteraranse así das miñas tendencias suicidas.

Asino o presente escrito para facilitarlles a labor.

                                                     En Florncia, a 30 de febreiro de 2012   Sara López