Desolación

  imaxe google

sábado, 24 de agosto

Desolación

Facía xa varios días que estaba apreixada entre as púas aceiradas do  cerre  de arame de espiño. O sol, implacable por esas latitudes,  ensañabase con ela intentando torrala, pero a súa pel lacerada, aínda que branca e fina, era tersa e resistía os seus embates. Pola noite, o vento, ese mesmo vento que a trouxo de non se sabe onde,  zarandeabaa, sacudíaa, a henchía para logo baleirala e deixala caer, xogando con ela coma se fose un pelele. Ao seu  redor elevábanse xemidos arrepiantes que, desgarrando a negritude da noite, alzábanse ao ceo para esixir unha paz que non chegaba. E é que, ao longo dos moitos e moitos quilómetros de cerrado que bordeaba a autopista, na máis illada soidade colectiva, coma ela, varios miles doutras bolsas de plástico seguían atrapadas entre as púas desde facía anos sen que ninguén nunca as liberase...

Por Víctor Pérez