Hoxe, nun recuncho deste patio solitario de agosto, onde ninguén te coñece, quero plantar unha flor por ti,.
Es de palabra. dixeches que sería o día 8 a túa partida e cumpriches, antes de tempo, porque aínda non che tocaba..
Tantos anos de traballo compartidos, tantas ilusións, tantas viaxes rodeadas dos nosos pitos ......
Lembras ? Por dicir un, aquela movida con Fuxan os Ventos para levar os nosos alumnos a Mallorca ¡¡¡¡¡
E tantas.....
Sementar sementarei
loguiño de crarear
en tanto no pobo medre
un meniño e un cantar......
Eu que non sei cantar e non quero rezar, deixo nesta páxina perdida un relembro para ti, Chus, que creo recibirás polos arames do vento, alá onde esteas,
gema, 09-08-13
Este comentario ha sido eliminado por el autor.
ResponderEliminarAnida que sexa agosto e non se me vexa moito eu todos os días ento no patio, dou unha volta...E hoxe atopome con esta sentida despedida que case me fai chorar e esta noite mirarei o ceo e buscarei a estrela que mais brille e chiscareille un ollo. Seguro que e a tua amiga Chus.
ResponderEliminarUnha aperta non pode facer desaparecer a dor pero axuda a sobrelevala.
ResponderEliminarAli onde hoxe se encontre a túa amiga seguro que lembrará tamen esos momentos de plenitude vividos xuntas.
Ánimo, a vida continua.