O tedio envólvese no medo,
vive illado en silencios de algodón
ou no monótono zumbido das abellas.
A morte do asombro, e o fastío
converte en lixo as horas da conciencia
desta "flor do mal" que medra no confort.
É xordo e insensible ó pálpito da vida,
lonxe dos dentes da fame empoza o sufrimento
nun sen sentido baleiro de inquedanza.
O tedio enreda a realidade
á espera dun soño que rompa esa coiraza
e poña ás e luz ao corazón.
Ana López.
Como sabías o que eu quería escribir pero non sabía ???
ResponderEliminarQue parecido é iso que vive dentro ¡¡¡¡¡
Gústame moito Ana
Pois xa somos dúas as que asinariamos este poema ( ademáis da autora) " O tedio enreda a realidade" e eu ando á espera dese "soño que me poña ás de luz no corazón".
ResponderEliminarGÚSTAME e eme moi doado interiorizalo.