Existiu de verdade aquel instante multicolor
prendido na rede de follas e de frores
do teu chal?
Enchéu a túa limpa risa as horas da inocencia
ao pouco de espreguizarse a mañá?
Iluminou o espazo aquela luz tan pura
ou foi só unha imaxe fuxidía doutro tempo?
Sentín a rima dos teus pasos ó abrigo do abrazo?
Vin a dozura da mirada?
Oin a leda cantiga dos teus beizos
antes de que as voces, muxica a muxica,
apagaran o lume do verso?
Había poesía
ou soñei que existía?
Ana López
Que bonito poema, Ana. Estás dunha inspiración que me ofende ......
ResponderEliminarSi, Aniña, ten razón Gema, estás que te saes...
ResponderEliminarCada poema supera ao anterior .
Parabéns POETA!!!