Pero non pechamos para a poesía, que sempre debería ter a porta aberta para a súa maxia nos traslade ao mundo da fantasía ......
PATIO DE RECREO É UN LUGAR PARA XOGAR COA LINGUA NO MÁIS AMPLO SENTIDO DA PALABRA ...... E A LINGUA GALEGA É A MÁIS AXEITADA PARA ESES MESTERES ¡¡¡¡¡¡¡¡
sábado, 30 de junio de 2012
ESTAMOS DE VACACIÓNS
Pero non pechamos para a poesía, que sempre debería ter a porta aberta para a súa maxia nos traslade ao mundo da fantasía ......
domingo, 24 de junio de 2012
sábado, 23 de junio de 2012
POR QUE TEIMAS EM CORRER?
Se não sabes onde vas porque teimas em correr
É por vontade de Deus
que eu vivo nesta ansiedade.
Que todos os ais são meus,
Que é toda a minha saudade.
Que estranha forma de vida
tem este meu coração:
vive de forma perdida;
Quem lhe daria o condão?
Que estranha forma de vida.
Coração independente,
coração que não comando:
vive perdido entre a gente,
teimosamente sangrando.
Eu não te acompanho mais:
pára, deixa de bater.
Se não sabes aonde vais,
porque teimas em correr,
eu não te acompanho mais.
Correo Gallego de hoxe
que eu vivo nesta ansiedade.
Que todos os ais são meus,
Que é toda a minha saudade.
Que estranha forma de vida
tem este meu coração:
vive de forma perdida;
Quem lhe daria o condão?
Que estranha forma de vida.
Coração independente,
coração que não comando:
vive perdido entre a gente,
teimosamente sangrando.
Eu não te acompanho mais:
pára, deixa de bater.
Se não sabes aonde vais,
porque teimas em correr,
eu não te acompanho mais.
Correo Gallego de hoxe
viernes, 22 de junio de 2012
RECITAL DIVERSOS
Hoxe sinto o pracer da dor no meu corpo, do disfrute de onte. Mazo poesía, chavales, mogollón baile e tinto..... Nin se notaron as ausencias porque estivemos todos os que nos queremos e disfrutamos un güevo.
Quero compartir unha reflexión que se me veu: para ser un bo mestre compre ter a humildade de poder aprender dos alumnos.
.... Pero SEMPRE, a voz dos poetas
e a man dos amigos.
gema, 22-06-12
miércoles, 20 de junio de 2012
ANIMACIÓN Á ESCRITURA
HABITACIÓN
SIN VISTAS
( Hooper: Habitación en Nueva York )
Tengo que decírselo.
Ahora es el momento. Ahora o nunca. Pero, qué difícil es, no se cómo
empezar. Estoy paralizada por mi cobardía. Y sin embargo es necesario. Lo
necesito.
Cuando lo miro, enfrascado en su absurdo periódico.
Sección de deportes, seguro. O tal vez la cotización en Bolsa…
Ni siquiera me mira. Ni siquiera me ha mirado
en todo el día. No ha reparado en mi nuevo vestido, a pesar de su color de
reclamo. Ni en mi nuevo peinado. Sólo le interesan las noticias, lo ajeno, lo
material, las fáciles letras de imprenta rápida. Las que mañana ya no valen, las
que se tiran a la basura cada día, con fecha de caducidad, como los yogourts. O
sirven para envolver algo poco importante. O incluso, hay quien dice que son
eficaces para limpiar los cristales.
Hoy
hablan de algo y mañana de todo lo contrario. Inconsistencia,
frivolidad, mentiras, intereses, manipulaciones, sensacionalismo… Prensa de un
día, como las mariposas, pero sin color.
Hay gente que es alérgica a la tinta de los
periódicos, que sólo pueden leer la prensa al día siguiente, cuando la tinta
está totalmente seca… cuando las noticias, ya son otras y las anteriores ya no
contaminan.
Y él, ahí sentado, con su prensa fresca del
día, que aún coletea sobre su regazo de pescador aficionado. Algo tan efímero,
tan irreal mente real, y tan falso… Cómo puede preferir leer su periódico de
papel, antes que dedicarme a mí, que soy de carne y hueso, una simple mirada. A un se humano que, como
tal, está lleno de excitante complejidad. Un ser humano que siente, que late,
que piensa, que no necesita de papel y tinta para comunicarse. Basta una mirada.
Una palabra. O incluso una ausencia.
Esta
habitación es un espacio habitado por dos seres que parecen, son, extraños, en
un escenario íntimo. Ironía, contradicción. Donde el silencio invade la
comunicación y la castra con su afilada hoja podadora. Donde un piano y un
periódico sustituyen al necesario diálogo. Tal vez por eso están ahí, para
llenar ese espacio de vacío, que cada vez se va haciendo más y más grande. Cada vez las distancias entre las dos
personas del cuadro son más grandes. Tan cerca y tan lejos.
Es como si el piano y la mujer ( yo) ,estuviesen
en otro planeta. Y el hombre del periódico (él), se encontrase en las antípodas,
en otro universo, en otra dimensión. Un
abismo invisible corta la habitación en dos. Con una ventana por donde no entra
desde hace tiempo aire renovado, y una puerta por donde no se puede salir fuera
de hora.
Por eso tengo que hablarle.
Tengo que decírselo. Es el momento. Ahora o
nunca…Pero no puedo. Las palabras se me agolpan en la garganta y quedan
atrapadas sin salida. La voz no llega a ellas, sólo un susurro imperceptible, incontrolable,
como de tarareo.
-¿Ensayas alguna melodía amor?
Pregunta él, al oír el sonido, entrecortado,
de mi intento frustrado de comunicación,
levantando, ligeramente
contrariado, la vista de la sección de deportes del periódico.
-Sí,
cariño.
Le digo
con una sonrisa que saco del “Compendio Básico de Necesaria Interpretación
Teatral del día a día”, ensayada a lo largo de los muchos años de rutinas, para
seguirle el pulso a las normas de la vida.
- Es una
canción con la que estamos trabajando en la Coral.
Miento descaradamente.
-Vale,
cielo, cuando esté lista, no me importaría escucharla.
Contesta, aliviado de poder retomar su lectura de prensa… los goles del fin de semana.
Pero aún no está lista. Me falta valor para
interpretarla, digo para mis adentros.
Él sigue con su periódico, y yo ya estoy a
punto de tocar la primera nota. Pero mis dedos, es decir, mis cuerdas vocales,
están anquilosadas. Aún no consigo sacar esas notas del pentagrama hablado.
Él, pliega el periódico y me mira interrogante.
Yo lo miro aliviada. Es el momento, pienso. Me lo está pidiendo, con su mirada
compasiva, de buen amo y señor.
Voy a decírselo.
-Cariño,
escúchame. No es la canción de la coral la
que me tiene inquieta. Es algo que tengo que decirte. Es importante.
Él saca lentamente los lentes, deja el diario
sobre la mesa y… aleluya,… se dispone a escuchar. Él, que normalmente es el que
habla. Nunca escucha, o permanece en un silencio autista, o simplemente no
está.
-Pues
bien, ahí va:
Te dejo. Me voy.
No aguanto más esta vida suspendida en una
nada que me aterra, es como si estuviese muerta. No aguanto más
este desierto donde nos hundimos cada día, sin una salida, sin una esperanza.
No soporto más las horas que pesan como tumbas sobre nuestras vidas. Vidas
monótonas y acomodadas en un confort de cartón piedra, que languidece hasta el
encefalograma plano de esta habitación de foto fija, repetida hasta la
saciedad, sin apenas variaciones.
(Esto
no lo dije con palabras. No era necesario. No lo comprendería).
-Te dejo.
Repito.
Es lo
mejor que puedo hacerte y hacerme. No se por quien te dejo o por qué te dejo,
ni por cuanto te dejo.
Sólo se que necesito alejarme de esta
instantánea de acomodación moribunda.
Necesito abrir esa ventana y dejar que el viento desordene la casa. Necesito abrir
la puerta y salir a conquistar otros escenarios más vivos. Sentir el sol,
sentir el frío, sentir la lluvia, sentir incluso el dolor… Sentir… al fin. Una jaula de oro, y dos canarios que, de
monotonía, han perdido la voz y el interés para el canto… esos somos nosotros.
(Esto tampoco lo dije con palabras. Tampoco
era necesario. Tampoco lo comprendería).
-Me voy, puede que hasta nunca, o tal vez
regrese, quien sabe.
Los pájaros criados en cautiverio seguramente
no tienen muchas posibilidades de sobrevivir. Pero quien sabe.
( Esto tampoco salió de mis labios)
- Adios.
Por
cierto: no te olvides de tirar la basura. Y recuerda que los periódicos se reciclan… Hay
que ayudar al medio ambiente.
Angela Fernández
martes, 19 de junio de 2012
lunes, 18 de junio de 2012
Non permitas
![]() |
"...que se burlen de ti por deixar caer unha lágima en lugar de despedirte" |
Se o mundo vai mal, non o permitas. Non permitas que arrebaten iso que define o teu adentro, que te pinta libre sentimental humano. Que se burlen de ti por escribir con pétalos de flores as paredes de cada día, por deixar caer unha lágrima en lugar de despedirte, por pintar os teus labios coa cor invisible da lúa. Non permitas que os poemas se borren. Que cambien o teu voto polo contrario do que ti querías votar. Non permitas espertar cada mañá e que a palabra decepción, como unha bala, dispare as súas letras no espello. Ao levantarte: lava os dentes con dentífrico de risa; peitea o cabelo con ondas de mar; ducha con cava de caricias, cantando, cantando; vístete con vestidos de rosas e zapatos de veludo azul; abrázate antes de saír; abrázate outra vez. Punto. Non permitas que os poderosos rouben a túa dignidade. Que as ratas coman o destino. Que as ilusións enfríen. Non permitas que morran a piedade amizade comprensión cariño. Non permitas que falen por ti: porque a túa voz non se parece a ningunha voz coñecida. Búscate, se algunha vez te perdes: saberás entón, se es quen de encontrarte, que de todos os extravíos un saca grandes leccións. Ama aos que te aman, e non consintas que ninguén lles faga dano. Ama, incluso, aos que non te aman a ti. Non permitas que creza o odio: porque un país persoa casa lugar nación feitos con odio non poden merecer afecto. Non permitas que os gritos substitúan ás palabras, que o mal humor sexa o humor de cada día, que a estupidez progrese. Non permitas que pase o tren da túa vida: corre, corre. Se o mundo vai mal, aperta os dentes. Non o permitas.
Artigo de Xosé Carlos Caneiro publicado no xornal A Voz de Galicia o 10 de maio de 2012 (Foto de Google)
ANIMACIÓN Á ESCRITURA
PARTITURA PARA VOZ E PIANO
Os dous sabemos o que segue a esta pausa . Un canto coral pechará este silenzo.
Os nosos corpos falan da descompostura do instante . Hai toda unha gama tonal neste entorno insonoro dende a tensión a relaxación.
Nada é o que parece : ti non les o xornal , eu non toco o piano .
Os dous queremos reescribir esta melodía . As mans están esperando un "lead "que de entrada a improvisación . Ti debes dobrar o xornal e contemplarme co meu vestido vermello . Eu non debo pulsar esta nota .
Ti non abrirás esa porta , nin eu pecharei a ventá , e crearemos os dous un marabilloso acorde .
Ana López
Os dous sabemos o que segue a esta pausa . Un canto coral pechará este silenzo.
Os nosos corpos falan da descompostura do instante . Hai toda unha gama tonal neste entorno insonoro dende a tensión a relaxación.
Nada é o que parece : ti non les o xornal , eu non toco o piano .
Os dous queremos reescribir esta melodía . As mans están esperando un "lead "que de entrada a improvisación . Ti debes dobrar o xornal e contemplarme co meu vestido vermello . Eu non debo pulsar esta nota .
Ti non abrirás esa porta , nin eu pecharei a ventá , e crearemos os dous un marabilloso acorde .
Ana López
sábado, 16 de junio de 2012
jueves, 14 de junio de 2012
IN - POEMA
Non se fai có que sobra poesía
nin rescata un instante.
Non é un tempo de lecer
que nos leva ó paraiso.
Non se entra impunemente nos pregues do corazón.
Non se fala da vida sen furor e misterio;
nin do amor , nin dos soños
sen desaugar o tempo.
Non hai máscara que lexitime un poema.
Non se acende unha estrela comerciando coa noite,
nin nacen flores en xardins de papel.
Nunca serás confidente da dor
bailando en rosais que non leven espiñas.
No se deben encher silenzos empodrecendo o canto.
Non se é " home de choiva "sen atravesar desertos,
nin " neno do bo tempo "sen xeo fundido nos ósos.
O poema ouvea espido en terras de vixilia,
asexa a beleza que se agocha nas tebras.
O poema é un guieiro que non negocia espazos,
unha escada,
un facho,
unha ventá ardendo
entre a luz e a sombra das palabras.
nin rescata un instante.
Non é un tempo de lecer
que nos leva ó paraiso.
Non se entra impunemente nos pregues do corazón.
Non se fala da vida sen furor e misterio;
nin do amor , nin dos soños
sen desaugar o tempo.
Non hai máscara que lexitime un poema.
Non se acende unha estrela comerciando coa noite,
nin nacen flores en xardins de papel.
Nunca serás confidente da dor
bailando en rosais que non leven espiñas.
No se deben encher silenzos empodrecendo o canto.
Non se é " home de choiva "sen atravesar desertos,
nin " neno do bo tempo "sen xeo fundido nos ósos.
O poema ouvea espido en terras de vixilia,
asexa a beleza que se agocha nas tebras.
O poema é un guieiro que non negocia espazos,
unha escada,
un facho,
unha ventá ardendo
entre a luz e a sombra das palabras.
Ana López
miércoles, 13 de junio de 2012
domingo, 10 de junio de 2012
"Diálogos para unha tarde de domingo"
- A vida empurra
-Ou arrastra
-Hai xente que precisa dúas copas para ser o que é
-Ou para ser o que non é
-Non é nada malo ser clásico
-É aburrido
-Nacemos ateos
-Por que vas cargas ás crituras con ese estigma?
-E por que vas cargalas co estigma do bautismo?
O crente ao ateo:
-Non trascendes
O ateo ao crente:
-Non analizas
-Por que es tan materialista?
-Porque son materia
-Unha experiencia que te asustara?
- Nacer
Do libro "La soledad le escribe cartas al olvido" de Javier Sanz
(Traducción e foto propias)
DIÁLOGOS |
- A vida empurra
-Ou arrastra
-Hai xente que precisa dúas copas para ser o que é
-Ou para ser o que non é
-Non é nada malo ser clásico
-É aburrido
-Nacemos ateos
-Por que vas cargas ás crituras con ese estigma?
-E por que vas cargalas co estigma do bautismo?
O crente ao ateo:
-Non trascendes
O ateo ao crente:
-Non analizas
-Por que es tan materialista?
-Porque son materia
-Unha experiencia que te asustara?
- Nacer
Do libro "La soledad le escribe cartas al olvido" de Javier Sanz
(Traducción e foto propias)
miércoles, 6 de junio de 2012
¡Corazón,
vagabundo de soños!
non deixes depenar as ilusións,
abre a túa plumaxe de farrapos.
Bica a luz de cada amencer,
regresa cada dia ó niño da inocencia.
Acouga,
deixa que o canto se deslice docemente,
desata os nos que o atenazan.
Solta lastre,
roza as silvas que gardan as feridas,
limpa de cascallos o pasado.
Atempera a dor,
camiña paseniño,
non te deixes levar pola impaciencia.
Que o teu voo te leve ata os prados do gozo,
non batas coa árbore esmoucada,
nin có penedo da auga.
No claro do bosque late sempre unha folla verde,
un novo froito
e unha esperanza.
Ana López
Foto: F. Barbeyto.
vagabundo de soños!
non deixes depenar as ilusións,
abre a túa plumaxe de farrapos.
Bica a luz de cada amencer,
regresa cada dia ó niño da inocencia.
Acouga,
deixa que o canto se deslice docemente,
desata os nos que o atenazan.
Solta lastre,
roza as silvas que gardan as feridas,
limpa de cascallos o pasado.
Atempera a dor,
camiña paseniño,
non te deixes levar pola impaciencia.
Que o teu voo te leve ata os prados do gozo,
non batas coa árbore esmoucada,
nin có penedo da auga.
No claro do bosque late sempre unha folla verde,
un novo froito
e unha esperanza.
Ana López
Foto: F. Barbeyto.
martes, 5 de junio de 2012
DENDE O CAMPO
AUGA
Nacín co vento amarelo no outono,
onde nace o río do Xistral,
berce líquido ,
xoguete de auga
co que fixen
castelos trasparentes.
Medramos xuntos,
baixamos abrazados
ata o mar das buguinas.
Subimos en altas ondas ata o bico das rochas,
latindo nas
escumas .
O río, o mar, a
auga,
Sempre na vida:
Primeiros bicos
salgados,
amencer de
promesas,
veleiros navegando
polas veas.
Danza licuada no
arco iris,
sal, río, mar do
que se renace,
despois …..
nalgún outono
dourado,
DENUNCIA
Tiven que abandoar o PATIO por terme que vir reducir cabezas de jíbaros...., urxentemente.....
E as miñas colegas do PATIO, non viñeron ningún día...
Digo eu, como vai ir España adiante así????
Eu, desde o campo, que chove miudiño.... Eu, entre formigas .... Facendo poesías, para o PATIO ..
Suscribirse a:
Entradas (Atom)