Non permitas



"...que se burlen de ti  por deixar caer unha lágima en lugar de despedirte"



Se o mundo vai mal, non o permitas. Non permitas que arrebaten iso que define o teu adentro, que te pinta libre sentimental humano. Que se burlen de ti por escribir con pétalos de flores as paredes de cada día, por deixar caer unha lágrima en lugar de despedirte, por pintar os teus labios coa cor invisible da lúa. Non permitas que os poemas se borren. Que cambien o teu voto polo contrario do que ti querías votar. Non permitas espertar cada mañá e que a palabra decepción, como unha bala, dispare as súas letras no espello. Ao levantarte: lava os dentes con dentífrico de risa; peitea o cabelo con ondas de mar; ducha con cava de caricias, cantando, cantando; vístete con vestidos de rosas e zapatos de veludo azul; abrázate antes de saír; abrázate outra vez. Punto. Non permitas que os poderosos rouben a túa dignidade. Que as ratas coman o destino. Que as ilusións enfríen. Non permitas que morran a piedade amizade comprensión cariño. Non permitas que falen por ti: porque a túa voz non se parece a ningunha voz coñecida. Búscate, se algunha vez te perdes: saberás entón, se es quen de encontrarte, que de todos os extravíos un saca grandes leccións. Ama aos que te aman, e non consintas que ninguén lles faga dano. Ama, incluso, aos que non te aman a ti. Non permitas que creza o odio: porque un país persoa casa lugar nación feitos con odio non poden merecer afecto. Non permitas que os gritos substitúan ás palabras, que o mal humor sexa o humor de cada día, que a estupidez progrese. Non permitas que pase o tren da túa vida: corre, corre. Se o mundo vai mal, aperta os dentes. Non o permitas.

Artigo de Xosé Carlos Caneiro publicado no xornal A Voz de Galicia o 10 de maio de 2012                             (Foto de Google)