PARTITURA PARA VOZ E PIANO
Os dous sabemos o que segue a esta pausa . Un canto coral pechará este silenzo.
Os nosos corpos falan da descompostura do instante . Hai toda unha gama tonal neste entorno insonoro dende a tensión a relaxación.
Nada é o que parece : ti non les o xornal , eu non toco o piano .
Os dous queremos reescribir esta melodía . As mans están esperando un "lead "que de entrada a improvisación . Ti debes dobrar o xornal e contemplarme co meu vestido vermello . Eu non debo pulsar esta nota .
Ti non abrirás esa porta , nin eu pecharei a ventá , e crearemos os dous un marabilloso acorde .
Ana López
Cando eu aínda non sei que facer con estes dous, ti xa creaches un acorde. A iso chámaselle inspiración?
ResponderEliminarEu máis ben lle chamaria un "pronto " .
ResponderEliminarO cadro é unha delicia , a linguaxe corporal desmente a apariencia de armonía ¿ non si ?.
Tes unha habilidade especial para artellar un texto a partir dunha consigna (unha frase, un cadro...) É como se alguén che "soplara" na orella que escribir. Os teus ollos captan ao instante a linguaxe corporal ( como ti dis) ou que hai detrás das palabras.
ResponderEliminarCon brevedade e gran sentido poético das vida aos personaxes e creas entre eles todo un mundo de sentementos.
Leer entre pinceladas. Traducir el texto con el diccionario de la inteligencia. Y sobre todo el de la sensibilidad. Con ese sexto sentido que algunas personas poseen. Por ejemplo, tú, que sabes ver de otra manera, que sabes ver más allá. Y por encima, lo sabes trasmitir. Invitas a la sacudida de una reflexión que se eleva por encima de los amables colores de una aparente calma.
ResponderEliminarEnhorabuena.
Angela