Ubicación: sureste de Guangxi, China
lunes, 30 de junio de 2014
domingo, 29 de junio de 2014
sábado, 28 de junio de 2014
viernes, 27 de junio de 2014
jueves, 26 de junio de 2014
Amei a mar de Vigo.
Amei a luz que modifica a doctrina dos astros
a total curvatura que da unidade ás formas
cando a badía nace cada mañá
e ti agardabas.
Foi o móvil primeiro.
Amei o espacio único
cando decrece a chuvia pola banda da Guía
e a mar indefinida —paráfrasis celeste—-
pode entregar a luz.
Amei o reino onde as aves inician unha curva
do norde.
Amei os días indecisos. Había un río inmóvil.
Aínda ausencia implacable escribía
nunha letra miuda a nosa historia
e pechamos nun códice as derradeiras páxinas
do amor. Opera omnia.
Agora contemplamos a mar de Vigo xuntos.
Vemos caer a noite nun equilibrio ingrávido
e escoitamos a última sinfonía do crepúsculo nas avenidas
interiores dun xardín en penumbra.
Ben sei que ficarei neste sosego para sempre.
Mentres cruzamos pórticos transparentes
pontes iluminadas
espacios sucesivos
chegan coma mensaxe as horas extinguidas
no axioma da existencia.
Ben sei que ficarei neste sosego inda despois
da norte.
Luz Pozo
Amei a luz que modifica a doctrina dos astros
a total curvatura que da unidade ás formas
cando a badía nace cada mañá
e ti agardabas.
Foi o móvil primeiro.
Amei o espacio único
cando decrece a chuvia pola banda da Guía
e a mar indefinida —paráfrasis celeste—-
pode entregar a luz.
Amei o reino onde as aves inician unha curva
do norde.
Amei os días indecisos. Había un río inmóvil.
Aínda ausencia implacable escribía
nunha letra miuda a nosa historia
e pechamos nun códice as derradeiras páxinas
do amor. Opera omnia.
Agora contemplamos a mar de Vigo xuntos.
Vemos caer a noite nun equilibrio ingrávido
e escoitamos a última sinfonía do crepúsculo nas avenidas
interiores dun xardín en penumbra.
Ben sei que ficarei neste sosego para sempre.
Mentres cruzamos pórticos transparentes
pontes iluminadas
espacios sucesivos
chegan coma mensaxe as horas extinguidas
no axioma da existencia.
Ben sei que ficarei neste sosego inda despois
da norte.
Luz Pozo
miércoles, 25 de junio de 2014
.jpg)
jueves, 19 de junio de 2014
miércoles, 18 de junio de 2014
martes, 17 de junio de 2014
!Arriba o ánimo! O sol trenzou para nós un cestiño de alentos.
A serra
Somos fillos dun tempo indomable.
Aprendemos a ler as sombras dos charcos,
pateamos os carreiros en todas direccións
afastados dos pasos sometidos dos conventos.
Medramos trenzando as mazorcas do millo,
cabalgamos as xestas,
compartimos larpeiradas cos gatos
ao carón da lareira.
Non precisamos luvas ni sombreiros
estamos afeitos a invernía.
Nalgún lugar de nós arde o desexo
de vivir cada amencer
na luz que no alto da serra alumea.
Ana López.
!FELIZ VERÁN!
lunes, 16 de junio de 2014
ANTONIO, AMIGO
Foise Antonio
deitarse co sol no colo do horizonte.
silandeiro coma sempre,
como vén a primavera.
Paseniño, coma sempre,
como se van as anduriñas
rozando o azul coas ás.
deitarse co sol no colo do horizonte.
silandeiro coma sempre,
como vén a primavera.
Paseniño, coma sempre,
como se van as anduriñas
rozando o azul coas ás.
domingo, 15 de junio de 2014
Agarimo orfo
Y aunque tu no has de verlas,
Para hablar con tu ausencia
Estas líneas escribo,
Únicamente para estar contigo.
Luis Cernuda.
Para Antonio, sempre na memoria.
Sempre haberá un tempo que leve o teu nome,
o sosegado compás do teu andar pousado
a cálida mirada atemperando as sombras
a aperta dun outono que chegaba
cando a vida estreaba sorrisos
e os versos debullaban as palabras.
Sempre quedará o teu pan
na extremada mesa da ausencia,
na cunca un tépedo café
coa cullerada xusta da luz dunha mañá.
Gardará a memoria un agarimo orfo
da derradeira aperta que nos quedou por dar,
e un contraluz de nubes violetas
daquela tarde na que a lúa madrugara.
Ana López.
Para hablar con tu ausencia
Estas líneas escribo,
Únicamente para estar contigo.
Luis Cernuda.
Para Antonio, sempre na memoria.
Sempre haberá un tempo que leve o teu nome,
o sosegado compás do teu andar pousado
a cálida mirada atemperando as sombras
a aperta dun outono que chegaba
cando a vida estreaba sorrisos
e os versos debullaban as palabras.
Sempre quedará o teu pan
na extremada mesa da ausencia,
na cunca un tépedo café
coa cullerada xusta da luz dunha mañá.
Gardará a memoria un agarimo orfo
da derradeira aperta que nos quedou por dar,
e un contraluz de nubes violetas
daquela tarde na que a lúa madrugara.
Ana López.
sábado, 14 de junio de 2014
Encrucillada
Lonxe do lugar da partida
pouco trocou aquela nena
ainda que pasaran tantas cousas!
Segue a enredar o van da misma música
e xira coa misma intensidade
ó redor das árbores sen follas
e dos paxaros sen canto
unha e outra vez!
Coñece os recunchos da sombra
as rúas da desolación
e a lousa do silencio
rexeitou hai tempo os cantos das sereas.
Perdeu o camiño na encrucillada
do candor coa incerteza.
Ana López.
pouco trocou aquela nena
ainda que pasaran tantas cousas!
Segue a enredar o van da misma música
e xira coa misma intensidade
ó redor das árbores sen follas
e dos paxaros sen canto
unha e outra vez!
Coñece os recunchos da sombra
as rúas da desolación
e a lousa do silencio
rexeitou hai tempo os cantos das sereas.
Perdeu o camiño na encrucillada
do candor coa incerteza.
Ana López.
jueves, 12 de junio de 2014
miércoles, 11 de junio de 2014
Quien me habita
................................................"Car Je est un autre".
..............................................................RIMBAUD
¡Qué extraño es verme aquí sentado,
y cerrar los ojos, y abrirlos, y mirar,
y oír como una lejana catarata que la vida se derrumba,
y cerrar los ojos, y abrirlos, y mirar!
¡Qué extraño es verme aquí sentado!
¡Qué extraño verme como una planta que respira,
y sentir en el pecho un pájaro encerrado,
y un denso empuje que se abre paso difícilmente por mis venas!
¡Qué extraño es verme aquí sentado,
y agarrarme una mano con la otra,
y tocarme, y sonreír, y decir en voz alta
mi propio nombre tan falto de sentido!
¡Oh, qué extraño, qué horriblemente extraño!
La sorpresa hace mudo mi espanto.
Hay un desconocido que me habita
y habla como si no fuera yo mismo.
Gabriel Celaya
(La soledad cerrada, 1947)
..............................................................RIMBAUD
¡Qué extraño es verme aquí sentado,
y cerrar los ojos, y abrirlos, y mirar,
y oír como una lejana catarata que la vida se derrumba,
y cerrar los ojos, y abrirlos, y mirar!
¡Qué extraño es verme aquí sentado!
¡Qué extraño verme como una planta que respira,
y sentir en el pecho un pájaro encerrado,
y un denso empuje que se abre paso difícilmente por mis venas!
¡Qué extraño es verme aquí sentado,
y agarrarme una mano con la otra,
y tocarme, y sonreír, y decir en voz alta
mi propio nombre tan falto de sentido!
¡Oh, qué extraño, qué horriblemente extraño!
La sorpresa hace mudo mi espanto.
Hay un desconocido que me habita
y habla como si no fuera yo mismo.
Gabriel Celaya
(La soledad cerrada, 1947)
martes, 10 de junio de 2014
LUARADAS
Vaite de aí
lúa lueira
que ti non sabes
quitar as penas.
Vaite de aí
lueira lúa
que non che quero
cousa ningunha
Vaite e non volvas
co teu luar
que no meu leito
xa hai quen está.
Ana López.
lúa lueira
que ti non sabes
quitar as penas.
Vaite de aí
lueira lúa
que non che quero
cousa ningunha
Vaite e non volvas
co teu luar
que no meu leito
xa hai quen está.
Ana López.
domingo, 8 de junio de 2014
Ponte arborada
Está abraiado polo instante
de confirmar na vellez que segue a ser un neno;
a viaxe máis longa remata na infancia.
A casa é unha ausencia de rostros familiares
e unha ola baleira ao lume da cociña.
Sabe vagamente que o corazón
pode afundirse un tempo de domingo
nunha ponte arborada.
Ana López.
de confirmar na vellez que segue a ser un neno;
a viaxe máis longa remata na infancia.
A casa é unha ausencia de rostros familiares
e unha ola baleira ao lume da cociña.
Sabe vagamente que o corazón
pode afundirse un tempo de domingo
nunha ponte arborada.
Ana López.
O LUNS NO ÁGORA
PROXECTO
Hei cerrar as axendas e facer meu o día,
volver á vocación das antigas xornadas.Hei facer o bocexo da vella enredadeira,
comprobar se o farrapo alimentou o lume
e foron as especias vangardas do sentido.
Hei tirar a estas augas a pedra escurecida,
confortar os meus mortos no fondal dun insomnio,
poñer en paz a herdanza que cabe nunha ollada,
desenterrar a cunca na que figura un nome
e compracerme, humano, na rosa que repite.
A. Torneiro
Estes fermosísimos versos pertecen ao libro "Onde nunca é mañá" do noso Premio Naciónal de Poesía Manuel Álvarez Torneiro.
MENTRES AGROMAN LIRIOS
A verdadeira dor non fai ruído
nin ergue torres de ámbar enloitado,
nin plano de saqueo,
nin obriga a cubrirnos a cabeza
coma os nenos nas tardes de tormenta.
Pero é un poderío,
é un oficio de contrarios
e leva dentro a nosa criatura:
nenos retrospectivos,
unha misericordia devastada,
unha infección que morde
e anula o patrimonio.
Non fai ruído pero esgaza en vivo,
precisa un odio seco,
unha amargura cóncava,
un seme negro.
Ás veces ergue o puño do inocente,
do dono da cordura,
blasfema e racha a alba,
persuade da miseria.
Mentres, agroman lirios nazarenos
nos cómaros de maio.
Manuel Álvarez Torneiro ( Onde nunca é mañá )
A verdadeira dor non fai ruído
nin ergue torres de ámbar enloitado,
nin plano de saqueo,
nin obriga a cubrirnos a cabeza
coma os nenos nas tardes de tormenta.
Pero é un poderío,
é un oficio de contrarios
e leva dentro a nosa criatura:
nenos retrospectivos,
unha misericordia devastada,
unha infección que morde
e anula o patrimonio.
Non fai ruído pero esgaza en vivo,
precisa un odio seco,
unha amargura cóncava,
un seme negro.
Ás veces ergue o puño do inocente,
do dono da cordura,
blasfema e racha a alba,
persuade da miseria.
Mentres, agroman lirios nazarenos
nos cómaros de maio.
Manuel Álvarez Torneiro ( Onde nunca é mañá )
Tarde de choiva
Pelexan no cristal
as pingas da choiva,
o sol
agarda pendurado
na compulsión da tarde
o fondal da noite.
Ana López.
as pingas da choiva,
o sol
agarda pendurado
na compulsión da tarde
o fondal da noite.
Ana López.
sábado, 7 de junio de 2014
Limiar ( para Gema, alma do Patio)
A cuberta do tempo
grava o primeiro verso,
despois os días
comezarán novas estrofas.
Caerán borróns nas liñas
das follas do caderno,
zoarán outros ventos
envellecerán as cousas...
Ana López.
grava o primeiro verso,
despois os días
comezarán novas estrofas.
Caerán borróns nas liñas
das follas do caderno,
zoarán outros ventos
envellecerán as cousas...
Ana López.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)