Está abraiado polo instante
de confirmar na vellez que segue a ser un neno;
a viaxe máis longa remata na infancia.
A casa é unha ausencia de rostros familiares
e unha ola baleira ao lume da cociña.
Sabe vagamente que o corazón
pode afundirse un tempo de domingo
nunha ponte arborada.
Ana López.
Toda unha filosofia da vida encerrada neste fermosisimo poema. Mentres me chega ao corazon faime sulcos de nostalxia na memoria.
ResponderEliminar