imaxe google

Levo días preocupado.
O mundo deu comigo e está chegando a min.
Son consciente de que o aire xa me ocupa.
E a auga.
E a luz do sol.

Podo estar desacertado mais diría
Que hai tardes en que a sombra me reclama,
En que verte sobre min a súa gabanza.
E eu vou como quen leva o corpo para un río
A refrescarse.
E preséntome en fervenzas ou en praias
Sen máis roupa que a tristeza,
Tan espido como as árbores caducas
No final de novembro.
Ou reclúome na casa para oír
O son que trae o vento cando brúa,
A música que verte enfebrecida
Do interior das mazás.

Seica ando transtornado
Por non sei que me pasou.
Desas cousas que acontecen polo fondo
E teñen son de orquestra wagneriana,
Ou rumor de contrabaixos.

Levarei o desvarío a que mo amañen
E direilles que me miren a existencia.
Non vaia ser que sexa a noite.
Ou o frío da alba.

m. paradela