Esto é só un conto, máis todo conto leva un anaquiño de realidade que peta no corazón. Vai adicado a Sveta, hoxe en día camiño da Universidade. Moitas grazas a Conchi por dedicarme o seu tempo e coñecementos para axudarme a darlle ao texto unha forma máis axeitada.

Cousas así pasan por estas datas para estender o " espiritu navideño".Era , supoñía, para apazugar un pouco as conciencias. Que tiña de especial ?
A realidade precisaba algo máis que un concurso navideño, pero eso xa o sabían. Deberían ser cousas da política.
Era un deses anuncios que aparecen cando se achegan as festas do Nadal. O propósito era bo.
Sempre confiei na inocencia do poder, pero hoxe parecíame unha cita frívola. É sabido que "cada quen fala da feira..." e na miña faltaban globos e confetis e sobraba distancia.
Son unha de tantas vidas có futuro cortado. Seguramente só perdería o tempo se o intentaba.
Non é doado escribir. Encher varios folios paréceme algo inalcanzable, pero preciso os cartos, por eso vou abrir o corazón, o máis valioso que teño, a carteira baleirouse no último fracaso.
Polo demáis todo vai ás costas da nostalxia. Marchei á forza dun país ao que lle roubaron a voz e lle esgazaron as ilusións, un país sen traballo, cara a outro onde dicían que estaba o futuro. Polo de agora aínda ando na súa procura.
Pasar fronteiras non é garante de nada, en calquer sitio escoitas o mesmo discurso. Son "eles" os culpables:
os de fóra
os diferentes
os pobres
os lisiados.
Eu reunía todas as eivas. Nunha palabra era estranxeiro.
Lembrei momenos compartidos cós amigos, instantes entrañables de fáciles palabras e veume á memoria aquel día onde acampou a soberbia, cando a vida aínda era amable connosco.
Vivíamos unha realidade protexida, no nos faltaba de nada; eramos novos e a escasede non habitaba as nosas casas. E chegou ela, como chegan os que piden, coa cabeza baixa. Á primeira vista unha rumana máis !refugallo!
Tiñamos claro que eran todos iguais, viñan a aproveitarse dos nosos recursos. Un contou que un familiar non fora atendido no seguro por pasar diante a un destes parásitos. Outro que entraran a roubar na casa dos avós.Alguén deixou caer que deberiamoa metelos a todos nun avión e tiralo ao mar. Voces suxeriron que os arames das fronteiras descargasen a morte...
Para entón as faces dos inimigos xa trocaran e agora tamém os negratas, sudakas e xitanos tiñan a culpa da nosa situación. senón fose por estes larcháns ao país iríalle millor e os cartos chegáriannos a todos.
Mirei para ela, os inimigos non deberían ter ollos, nin mirarte. Aquela mirada cambiou a miña vida . Vin un ser humano, non estaba no guión.
Xa non puiden participar dos risos e dos empurróns. Sentía vergoña e agora era eu o que baixaba os ollos...non puiden seguir alí. Ás agachadas, covardemente fuxín para non caer na tentación de defendela.
Contáronme ao día seguinte que a esmorga seguira ata o amencer, e que a rapaza asoballada marchara mazada.
-Para que saiba cal é o seu sitio- berraban.
Cando os outros rín da súa "valentía" eu agochaba a cabeza. O meu prestixio no grupo romperíase
se mostraba unha debilidade.
Nós eramos os bos indiscutibles, os de alí, os patriotas !
Ao pouco tempo vinme na necesidade de emigrar, de pouco me valeron os estudos e ser "tan español" porque aquí o que se leva e ser alemán.
Agora eu tamén son refugallo loitando por sobrevivir, un estranxeiro, un perigo para a sociedade igual que :
un rumano
un xitano
un negrata
un sudaka
un de fóra
un paria !
Traballo por unha miseria nun supermercado levando mercadurías ás casas, non me queixo, hai traballos moito piores. Senón coñeces ben o idioma non podes progresar, así que me apuntei a unhas clases de alemán na Universidade. Penso mellorar algún día.
Non me gusta este país, boto de menos a luz, o frío chégame ata os miolos da alma, se aínda a teño. Móvome coma un boneco a golpe de horarios, fago o que lle toca a cada hora. A miña vida aquí é traballo e noite.Sempre é noite.
Pronto será Nadal i eu aínda agardo por un milagre.
Mentres chega estou escribindo estas liñas que meteron polo patio traseiro do corazón a lembranza daquela rapaza rumana. Dende que lín o anuncio non ma quito da cabeza. Algo turra por saír, e no peito instalouse unha pedra que non me deixa respirar. Non foi boa idea, xa levo moitas liñas e aínda non vexo por ningures o "espíritu navideño"
Este tiña que ser un relato amable pero a reflexión estame levando cara a unha noite que tentei esquecer e facer como se nunca tivera sido unha testemuña muda. Negueime a me enfrentar coa miña responsabilidade pero non puiden esquecer aquela mirada de auxilio, nin como fuxín de alí envolto na escuridade.
A noite leva rachas de coitelos baténdome na face, e ollos , moitos ollos...Ás veces soño con eles e esperto aterrorizado de min mesmo.
Estou experimentando algo que hai tempo non sentía. Estaba baleiro, deixándome levar polos días, pero este relato estame conducindo por camiños que quedaran atrás, agora empezo a comprender o desacougo que sentín ao ler o anuncio. Era un agoiro.
Recoñezo esta sensación; os músculos afroxan, a pedra que me atranca faise máis pequena e deixa entrar pouco a pouco un aire suave que percorre o peito. É un alento.
Non sei que espero pero algo vai suceder, pode ser un milagre.
Os ollos vanse enchendo dunha auga morna e salgada, ata que se desbordan e no papel cae unha pinga.
Hai moito que non choro dende que aqueles ollos me roubaron as bágoas.
Pensaba que era un home sen corazón, pero os homes sen corazón levan un croio no seu lugar.
Hoxe cada liña, cada palabra foi esluíndo a carraxe que me trancaba a gorxa e me pechaba na sombra.
Penso que xa recibín o meu agasallo de Reis. O anuncio era o milagre !
Envólveme un remorso amargo e doce que me consola.
Chegou a min algo de paz.

                             Ana López.