Fálanos Hannah;
dinos como se esquece
para comezar de novo
sen quedarmos pechados
nun presente insolidario.
Cómo se rompen as cadeas
que nos atan ao pasado.
Cando deixaremos de vagar ó redor
das contradiccións que deteñen os pasos.
Onde está esa rosa dos ventos
para que naveguemos seguros
polos océanos das efímeras certezas
mergullados na oleaxe das ofensas.
Acéndenos a luz dos cuartos alugados
para non tropezar nos caixóns das promesas
amoreadas no chan.
Axúdanos a abrir as portas e as ventás
dos defraudados corazóns
para que o vento leve lonxe
inútiles carraxes.
Sinálanos o faro do futuro
aos navíos solitarios.
Ana López.
Violencia
ResponderEliminar"En la medida en que realmente pueda llegarse a "superar" el pasado, esa superación consistiría en narrar lo que sucedió" . Hannah Arendt
Muller valente onde as haxa, ela si navegou segura contra as tormentas da incomprensión e incluso do odio por defender contra vento e marea a postura que ela cría a verdadeira e mái razonable.
Fermoso o poema que ti lle dedicas, Aniña.
Voume permitir recomendar a lectura do seu libro "La condición humana", eu estou disfrutando da súa lectura moitísimo.
ResponderEliminar