Imaxe internet

AGOSTO COMA ESTE, CUN SUBMARIÑO NUCLEAR NO NARIZ

INMA LÓPEZ SILVA

31 de agosto de 2013  05:00

9 votos

Era un agosto coma este e foi só un intre. Tremeron os cristais. Movéronse as flores dos xeranios. A roupa bailou nos tendais. Só me deu tempo a correr axiña cara ao balcón e, coa Nancy aínda nunha man e o peite na outra, vin pasar o avión de guerra. Na memoria, sinto na cara o vento que deixan as cousas que pasan a toda velocidade e no oído o fungar da fractura da barreira do son. A primeira guerra do Golfo, que foi tamén a primeira guerra que eu vin cun certo uso de razón, chegou e marchou así daquela terraza doutrora, ateigada entre os xeranios da miña nai e os xoguetes meus. Nunca máis se me foi da memoria, e algunhas veces aínda soño con aquel avión de guerra a pasar coma un fantasma, sobrevoándome e ameazándome con facerme saír morta na tele a diario. Nesas noites nas que aínda soño co avión de guerra, recupero unha sensación estraña e distante, unha sorte de medo amolecido polo tempo, seguramente o que sentín asomada á terraza sen saber se aquel avión era dos bos ou dos malos, dos nosos ou dos outros, se só pasaba por alí, se se perdera, ou se ía atacar o meu pequeno mundo de xeranios, tendais e bonecas.

Sempre que vai comezar unha guerra, vólveme ese medo do avión co que aínda soño ás veces. Cando me anuncian unha guerra, sigo sen entender nada en absoluto, coma cando xogaba na terraza e xa intuía que saber de bos e malos nesta historia non debía de ser tan fácil coma nas películas. Cando se reúne a Comisión de Seguridade de Nacións Unidas, non podo tirar da cabeza unha imaxe de bonecas decapitadas, roupa esfarrapada e flores de xeranio esmagadas polo chan, entre charcos de sangue.

PARA A MIÑA INÉS

O loro é un dos paxaros máis incomprendidos deste planeta. Ben mirado, son os precursores das novas tecnoloxías sen que en ningún momento se lles rendese respecto nin admiración. E con todo foron eles e non outros quen, coas súas frases urxentes e sentenciosas, veñen desde tempos remotos abríndolles o camiño  ás redes sociais como Twitter ou Facebook. Auténticos tweets que nunca exceden os 140 carácteres como ?Luisa, esta sopa está fría?, ?Con esa minisaia esta nena non sae á rúa? ou ?Houston, temos un problema? inundaron os fogares que teñen a fortuna de sentar un loro á súa mesa.-- Francisco R. Criado

Imaxe internet

AGARDO A TÚA CHAMADA

SERÁ CERTO ???

NON SABÍAN PORQUE A GAIVOTA NON ERA FELIZ, SE ATA LLE DABAN BOCADILLOS DE XAMÓN ......

A QUEN REZARÁ????

IMPRESIONANTE IMAXE

As lapas do lume lamben luxuriosas a pel lozana de Galicia.




Gustavo Rivas

ARQUITECTURA GALEGA

Pablo F. Blanco

BOA NOITE

EXEMPLO PARA HUMANOS

NON VOS É DE RISA......

Dous velliños están sentados no banco do parque. 
O primeiro di: ¡Como me apetece un xeado!
O segundo respóndelle: - E a min. Vou compralos, de que o queres?
-De chocolate.
-Eu de vainilla. Vou aló.
-Será mellor que o apuntes. 
-¡Quitaaa!!, se o carrito do xeado está aí mesmo.
-Apúntao, que che esquece... 
-Que non, que non me esquezo. 
E vaise repitindo, -chocolate, vainilla, chocolate, vainilla.. 
Logo dun cuarto de hora, regresa con dous perritos quentes.
E o que estaba esperando pregúntalle -onde está a mostaza?
-Merda, ¡¡¡esquecéume!!!
-Ves?, xa che dixen que o apuntases....

DELICIOSA

 Imaxe google

ANIVERSARIO DO DISCURSO DO SOÑO M. L. K.

OLLO, OLLIÑO......

E chegamos á semana máis perigosa do ano no que se refire á relación entre as persoas. Cada ano intento dedicar a columna a este tema para poñer sobre aviso a navegantes.

E é que desde fai anos hai miles de estudos que demostran que a última semana de agosto ten o récord de parellas que se rompen. A xente conviviu todo o verán e en ocasións o rozamento non fai o agarimo senón que provoca o contrario.

E é por iso que segundo todos os estudos, durante esta semana has de evitar tomar ningunha decisión radical, xa que se afai a romper parellas consolidadas, novas, grupos de amigos e ata relacións familiares?

 Un home duns 75 anos contoume que na última semana de agosto, ata o tempo está cansado de nós e rompe a chover ou a granizar porque desexa abandonarnos, Os cambios de tempo demostran que o agotamiento está tamén no aire.  Díxome que é un perfume que non debemos respirar.

Non sei si ten razón, pero como cada ano deséxovos calma esta semana, non tomar decisións precipitadas e esperar a ver que sentides en setembro. ¡Feliz domingo!

A. Espinosa

Desolación

  imaxe google

sábado, 24 de agosto

Desolación

Facía xa varios días que estaba apreixada entre as púas aceiradas do  cerre  de arame de espiño. O sol, implacable por esas latitudes,  ensañabase con ela intentando torrala, pero a súa pel lacerada, aínda que branca e fina, era tersa e resistía os seus embates. Pola noite, o vento, ese mesmo vento que a trouxo de non se sabe onde,  zarandeabaa, sacudíaa, a henchía para logo baleirala e deixala caer, xogando con ela coma se fose un pelele. Ao seu  redor elevábanse xemidos arrepiantes que, desgarrando a negritude da noite, alzábanse ao ceo para esixir unha paz que non chegaba. E é que, ao longo dos moitos e moitos quilómetros de cerrado que bordeaba a autopista, na máis illada soidade colectiva, coma ela, varios miles doutras bolsas de plástico seguían atrapadas entre as púas desde facía anos sen que ninguén nunca as liberase...

Por Víctor Pérez 

ADICADO A CONCHI, BEN SABE POR QUE ...

imaxe google

O QUE HAI QUE VER

FOLGAS NO ANTIGO EXIPTO. AGORA QUE POR DESGRACIA ESTÁ DE MODA .....

Lo de hacer huelgas no es algo nuevo que venga de la Revolución Industrial, sino de unos cuantos siglos más atrás. En concreto hemos de remontarnos al antiguo Egipto, ya que una de las primeras huelgas de la historia se produjo junto al río Nilo, precisamente durante el reinado del faraón Ramsés III.

Cuando los obreros de la necrópolis real de Deir el-Medina no recibieron su paga habitual en granos decidieron paralizar las obras. Así que optaron por el siguiente modo de lucha: se levantaron por la mañana y en perfecto orden entraron en la necrópolis y templos aledaños, pero en vez de proseguir su labor diaria se sentaron en el suelo con la idea de no levantarse hasta que no se resolviera el tema de los pagos. Y funcionó, ya que después de que el cabecilla de la huelga se reuniera con los enviados del faraón, es decir la patronal, y tras arduas negociaciones, éstos accedieron a llevarles el grano junto con el que se les adeudaba.

Ramsés III

A NÉBOA NA MENTE

Nunca sería quen de levar adiante un diario polo inconstante que son e o aburrido que resaultaria.

Porque en realidade unha vida normal é bastante anodina para ser contada día a día.

Pero hoxe, non sei por que razón me dan ganas de queixarme porque unha néboa solerniña foi avanzando por derriba do mar coma a graxa nun papel e está a piques de me engulir. Non é que me dea medo porque son bastante destemida e ademáis pechei a ventá.

Tampouco é que me sucederan cousas extraordinarias a parte de chegar para comer os meus fillos sen avisar, que tamén chegara sen avisar un certificado cunha munlta de 100 euros por aparcar mal, que a cadela se puxera en celo e me faga tapar todo de escuro coma en Semana S. para que

non manche, aínda que usa a braguiña correspondente. Igual non sabedes que hai bragas para cadeliñas...........

Chámame a miña filla por se quero unhas cortinas que non lle gustan ( os maiores xa non distinguimos), non sei para que as quero pero se as vai tirar..... Alaaaaaaaaaa¡ todo mercar e tirar, mercar e tirar.......

A parte de ter un pé que mo deixou fóra de uso o meu digipuntor coreano ( que debe ser da C. Do norte polo besta que é), o máis doloroso para min, profesora especialista en Lingua Galega, o máis doloroso, repito, é non saber como se di mecedora en galego. Iso chega á entraña, coño.

Alguén pode axudar ?????

gema, 22-08-1

FEITIZOS PARA DURMIR

AI, AI. AAAAAAAAAI...........¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡ QUE CHULOS........

MINI

O vello Yusuf encerra o gando na corraliza e senta nunha rocha onde parece que comeza o deserto, pero mira máis aló, cara ao mar que hai despois de tanta area. O mar por cuxa beira, nunha ocasión, paseou da man do seu pai mentres os homes lanzaban as redes ao voo. O mar ao que se asomaba nos ollos de Bahr, a súa muller. Fai moito, alguén lle leu no xornal que o deserto, antes, tamén fora mar. Iso Yusuf xa o sabía: a miúdo, atopara conchas e peixes de pedra na beira do deserto, peixes antigos dun mar antigo, peixes secos como o que levaba de amuleto. Yusuf acariñou o peixe de pedra, quedouse en branco por un instante e despois descubriu, coa sorpresa de quen mira algo coma se fose a primeira vez, que el non era un home de area, senón un home de mar, un náufrago entre dunas que, agora non recordaba a razón? renunciara a regresar ao mar. Yusuf ergueuse da rocha, liberou aos seus animais e comezou a andar cara ao mar, deixando que a escuma do deserto lle empapase as pernas. Desde a beira, as cabras mirábano inquedas. Quizais elas tamén acababan de descubrir que non eran cabras, senón cabaliños de mar. F. Vicente

MIÑA NAI, MIÑA NAICIÑA .......

CANDO VOLVA DE VACACIÓNS ......

•  Wislawa Szymborska

Mi hermana no escribe poemas
y es casi imposible que súbitamente empiece a escribir poemas.
Ella salió a su madre, que no escribió poemas.
Y a su padre, que tampoco escribió poemas.
Bajo el techo de mi hermana yo me siento segura:
nada podría mover al esposo de mi hermana a escribir poemas.
Y aún cuando suena como un poema de Adam Macedonski,
ninguno de mis parientes se dedica a escribir poemas.
En el escritorio de mi hermana no hay viejos poemas,
tampoco algunos nuevos en su bolso de mano.
Y cuando mi hermana me invita comer,
yo sé que no tiene la intención de leerme poemas.
Ella hace soberbias sopas sin siquiera esforzarse,
y su café no se derrama sobre manuscritos.
En muchas familias nadie escribe poemas,
mas cuando lo hacen, rara vez es sólo una persona.
Alguna vez la poesia fluye en cascadas de generaciones,
lo cual produce temibles altercados en las relaciones familiares.Mi hermana cultiva una decente prosa hablada,
su toda vena literaria se derrama en postales de vacaciones
que prometen la misma cosa cada año:
que cuando ella regrese,
nos dirá todo,
todo,
todo.


(Traducción de Estela Alicia López Lomas).

ATA AS EFIXES TAPAN OS OLLOS PARA NON VEREN  COMO SE MATAN



EN NOME DOS SEUS DEUSES CANDO, UN DELES POLO MENOS, SERÍA FALSO. NONSI?????

PAISAXES DE AGOSTO ......

PREGÚNTOME POR QUE ELIMINARÍAN AS PAISAXES DE AGOSTO SE NON SAÍA O REY NIN HABÍA PORNOGRAFÍA ????????????

RIPIOS PARA O MES DE AGOSTO

NO hacer nada es lo que mola,

sin hora, sin calendario,

es tirarse a la bartola

mientras contemplas las olas

y no ver telediarios.

/monogamias sucesivas en estantes de ikea/

Qué bien quedarían mis tolstois entre tus dostoievskis
petrificados en el hielo de la estantería central, justo antes
de fundirse en campos de nabokovs
hirvientes de bakunins.

Mis coetzees nos acecharían en silencio, madera que cruje un poco
antes de que tus millers se tirasen al suelo a propósito
sólo por desconcentrar a mis ajmátovas.
Mi woolf vendría a oler tu mano
tu mano cunqueirá
y follaríamos a lo pedante, citando a ciegas
y luego nos separaríamos tirándonos colettes a la cabeza
bebiéndonos desdichados gin-hemingways en bares pound de vila-matas
moebius y un tirando a marcoaurelios
y se sabe que volveríamos a ser felices clandestinamente
con un lispector escondido bajo la gabardina
dispuesto a enfrentarse a todos tus mailers
en tarjetas de memoria kingston para tripas electrónicas.

Manuelantonios rasgando su celulosa para engendrar en tinta pizarnik.
Ante mi pezón sin gafas un sagan, tumbado boca arriba bajo el cielo raso
y voltaires devorados por tisanuros y polillas de tu casa de campo.
Y qué sería del enigma del libro con el lomo encuadernado
a la bizantina
que con sólo moverse tres milímetros
en la pared abre un pasadizo hasta la cripta de tus poes
liados con mis vernes.
Lovecraftados con pesar, a veces con vergüenza
de habernos acortazarado sin medida ni cernuda. Rulfos
que hacen que no se conocen
en el beckett sin ende de la vida.

...................................................Estíbaliz E.

O PATCHOWR K - RECÓRTOO E RECÓLLOO COMA UN RETAL, DUN TEXTO DE E. ESPINOSA, PARA ADICARLLO A MIÑA NAI QUE NON O VERÁ.

.…colle todo iso e sutúrao con aplicación, con cabeza de nai que cose, esas cabezas adorables, inclinadas baixo un flexo que as inmortaliza. Singers. Sigmas. Alfas. Refreys. Cabezas que cosen e cantan, e atusan cos beizos fíos invisibles e prenden agullas nas mamas, pequenos sansebastiáns femininos entregados á comunión dos tecidos, á integración dos sintéticos pobres e destinxidos con liños e algodóns patricios, a elección de cores que casan e non casan, sen moita clemencia ou mesmo sen gusto, porque son as nosas nais.......

Caleidoscopios de persoas fitando un caleidoscopio de pedrolos.

CBK Emmen, 2013, Suzan Drummen

El haiku de Kikaku

Publicado por Alejandro Gamero en Poesía

   Estaba el maestro Basho en una sesión de renga. A Kikaku, uno de sus discípulos, se le ocurrió el siguiente haiku:

¡Libélulas rojas!

Quítales las alas

y serán vainas de pimienta.

   El maestro reflexionó como paladeando el haiku y al cabo de unos instantes le dijo a Kikaku que así mataba a la libélula. Un haiku debe dar vida, no quitarla, concluyó Basho. Su corrección, poner el haiku de Kikaku del revés, fue brillante:

¡Vainas de pimienta!

Añádeles alas

y serán libélulas.

   Basho definió el haiku como «simplemente lo que está sucediendo en este lugar, en este momento». Pero esta anécdota, creo, es la mejor definición que puede darse de lo que es un haiku.

ENTERNECEDOR

O mundo

Contan que en Colombia, como nun conto de Márquez, un home recolle libros nos cubos do lixo. A súa muller restáuraos no que chaman o Hospital das Letras. É unha fermosa metáfora. Na actualidade os libros valen menos do que valían. Cada vez que se vulnera un libro (decoroso, obviamente), vulnérase o ser humano. Os libros non se len como merecen: docemente. Négome a enclaustrar os meus libros nun aparello frío aséptico metálico con batería incorporada. Négome a ler sen lapis, e que os libros non teñan o recendo do papel, e que o tacto sexa un sentido inútil: porque pola pel, que é tacto, entran as moléculas invisibles do amor. E insisto no costume perenne: pasear cun libro ou periódico baixo o brazo. Arquitectura feliz. Radiografía dunha sociedade menos cateta (televisivo Campamento de verano con idiotez incorporada). Reivindico a necesidade de que os libros regresen ás rúas, parques de xílgaros e magnolios musculosos. Reclamo dos cómplices desta columna que fagan o mesmo. Un acto de rebeldía contra este presente infausto. Organicémonos sen organizar nada. Manifestémonos sen manifestación nin pancarta. Levemos libros, leamos libros, amemos os libros e xornais como se fosen parte do corazón. Son parte do noso corazón. Sen follas láminas folios impresos páxinas tinta, o mundo sería peor. Levanto a miña voz a favor do papel, gritando. Podemos substituír case todo coa electrónica, tan fría aséptica metálica. Menos o interior: alma por alma. Os libros e periódicos, pese a tanto, son imprescindibles (absolutamente). Galicia tamén precisa un Hospital das Letras. O noso mundo será mellor.

Artigo de Xosé Carlos Caneiro publicado na Voz de Galicia                    (Foto propia)

A porta non pecha ben.
A luz é unha ringleira no piso, pero despois
dela veñen todos, como seráns do outono.
E no can que impón a súa presenza
alá fóra, onde a maceira, laten máis de vinte anos de setembro, 
de doce e duro setembro. Eu nom o sabía.
No fondo, eu nom sabía nada.

Vigo, Helena de Carlos

E NON SE INDIGNA A POBOACIÓN PORQUE NOS MEXEN NO PEÑÓN

ÁS VECES CREO QUE NOS FACÍA FALLA ALGO MÁIS DE ORGULLO DE POBO.

VITAL

" O MACHISMO COMEZOU,
CANDO INVENTARON QUE DEUS ERA HOME"
Luis Vidales

MAGNÍFICO OSHO

O INTRE MÁXICO DUN DESEXO

AMIGOS PARA SEMPRE