No verán as soidades aumentan






" O peor é que buscan deixarnos sós incluso de nosoutros mesmos..."

   

A soidade aniña sempre nas nosas propias contornas. Cando todo o mundo anda de praias ou vai de viaxe, parece unha obscenidade falar de sufrimentos ou do soas que fican moitas persoas fronte aos seus problemas máis vitais. Teoricamente estamos comunicados, e curiosamente, ao outro lado dun berro de axuda ou dunha conversa, non hai ninguén. Na época dos móbiles, ninguén descolga.

Esta tempada, polo estilo da miña vida, tocoume transitar vieiros de sufrimento persoal e principalmente dos demais. Tiven de exercitar a fondo iso que agora se deu en chamar tecnicamente ‘counselling’. (Se non o dis en inglés xa te aparcan os ben situados, os dos bilingüismos harmónicos e doutras historias). Nós entendémonos moito mellor cando falamos na voz do outro, sexa guaraní, quechua, romanó, galego, castelan, etc. Falamos con corazón de acompañamento, de saber ser e saber estar aí ao pé de quen o está pasando mal. É o misterio da presenza servizal e silenciosa, humilde e de autenticidade. Sen pretender acertar sempre, sen ir de sabido pola vida nin pedir nada a cambio. Trátase de ofrecermos alma, corazón e vida: Se che servo de algo, amigo, aquí me tés. Aquí estou e conta comigo. “Se é túa a miña noite, se choran os meus ollos o teu pranto, se os nosos berros son iguais, coma un irmá che falo.”

Ás veces, moitas, vou notar que si, servo para algo. Moitas outras vin en saber máis tarde que a miña presenza foi de verdadeiro amor. E tamén, por que non dicilo, naquel outro intre non fun a persoa indicada e canto antes deixei camiño libre, sen lañar, sen rancor e con perdón, tanto mellor. Mas isto non é desculpa para que a seguido non teña de novo de pórme á disposición do outro con cordura, bo siso e prudencia, sabendo escoitar, secar bágoas, ofrecer un abrazo para coa presenza axudar na procura da serenidade, da paz, do acougo. Deixar que o outro poida ser el mesmo e verbalizar, incluso berrar a súa rabia ou a súa protesta contra das inxustizas. Non se trata de acender máis lume. Só de acoller, escoitar, atender a esa persoa concreta que no desamparo, clama, chama, pide unha man con calor de irmán. “Se temos semellantes as feridas, coma un irmán che falo.” “Eu para iso non vallo”, dicimos, e ímonos. Iso no código penal chámase negación de auxilio en caso de necesidade. E no código humanitario: Amigo, non me falles, non me deixes só.

Agora no verán, e sempre, nas sás de espera de Urxencias, nos hospitais, nas casas deses velliños que lles quitaron a axuda familiar ou xa nunca llela deron, nos que fican parados e sen paro, nos que nunca foron pobres nin pensaron selo nunca, nos que a vida se lles virou ás avesas ou pecháronselles os camiños e mesmo entoleceron, nos que se lles rompeu a convivencia familiar, e xa non falemos das enfermidades, de accidentes, mortes dos fillos .... , velaí os novos lugares das nosas soidades.

O mal máis diabólico (separador) que nos trouxo este grandísimo roubo programado por este sistema des-almado, sen alma, non é o desfalco dos cartos, sendo un verdadeiro ladroízo total. O peor é que buscan deixarnos sós incluso de nosoutros mesmos. Perdermos a solidariedade. Prohibir a solidariedade e o asociacionismo. E nós perderémonos en maldicións estériles. Deixarémonos dividir. Dicía un meu profesor de filosofía: “Que che atacan os cans? Bótalles un óso, xa sen carne, e verás compracido como pelexan entre eles e te deixan a ti tranquilo”. Estaremos nesta ruta do inferno?

“Non temos nas nosas mans a solución para os problemas do mundo. Pero fronte aos problemas do mundo, temos as nosas mans. Cando veña o Deus da Historia, ha mirarnos para as nosas mans.” Fronte á soidade, saber ser, saber estar, saber acompañar. Vale máis acender unha pequena luz do que desfacerse en maldicir as tebras.

Artigo de Xaquín Campo Freire  publicado no semanario "Sermos Galiza"   -            (Foto propia)