JI, JI ........

Grazas Gema por lembrar este día. Para que houbese paz verdadeira tería que ser unha realidade a xustiza social. Recentemente un organismo internaciónal fixo públicos uns datos escalofriantes da fame da nenez. Lembremos hoxe eses nenos, invisibles para algúns, aos que se lles nega o primeiro e fundamental dereito. O poeta refírese a fame con palabras moi duras e coido que se queda corto...

El hambre

Madre antigua y atroz de la incestuosa guerra
borrado sea tu nombre de la faz de la tierra.

Tú que arrojaste al círculo del horizonte abierto
la alta proa del viking, las lanzas del desierto.

En la Torre del Hambre de Ugolino de Pisa
tienes tu momummento y en la estrofa concisa

que no deja entrever ( sólo entrever) los días
últimos y en la sombra de las agonías.

Tú que de sus pinares hace que surja el lobo
y que guiaste la mano de Jean Valjan al robo.

Una de tus imágenes en aquel silencioso
dios que devora el orbe sin ira y sin reposo

el tiempo.Hay otra diosa de tinieblasy de osambre
su lecho es la vigilia y su pan es el hambre.

Tú que a Chattertón diste muerte en la buhardilla
entre los falsos códices y la luna amarilla.

Tú que entre el nacimiento del hombre y su agonía
pides en la oración de cada día.

Tú cuya espada roe generaciónes
y sobre los testuces lanzas los leones.

Madre antigua y atroz de la incestuosa perra,
borrado sea tu nombre de la faz de la tierra.

                                   Jorge Luis Borges.

DIA DA PAZ

Para que o noso patio non quede de menos, imos lembrar a PAZ
aínda que teño para min que só se queda nun desexo.
Autoproclamámonos homus sapiens cando aínda non somos máis qe
guerreiros depredadore. Ou non?

ANIMACIÓN Á ESCRITURA

Cada mañá, Elsa, tras beber un irrenunciable café exprés, duchábase, peiteábase, maqeábase, perfumábase ... ata quedar niqelada.

Saía, sempre miraba dúas vece se pechara ben. Tiña esa teima. Tamén debía saír sempre a perna dereita diante, sempre....
Xeara, nevara, diluviara, ventara, seguía a mesma ruta ata alí, sen pisar ningunha raia amarela ...
Chegaba e sentaba. Permanecía queda, tal cal estatua da Sara bíblica, parecía serena. Miraba as penas aquelas de  enfrente , batían as vaga bravías, escumantes. Nas crestas ascendía ela a lugares mentales indefenibles.......
Vía a Angel, alí deixara de existir tan inesperadamente.
Sería ela a causante?
Desmenuzaba as derradeiras palabras e repetíaas nun ritintí inacabable... Acudíalle á mente
a imaxe da súa cara e aquela mirada entre arrepentida e ferinte.
Repasaba entre desquiciada e irada, cada palabra, cada caricia, a pegada pracenteira que aínda gardarían as sabas....
Tamén lembraba cada vez que a humillara, mental e físicamente.

Ela fallara, si, aceptaba que fallara. A fidelidade fixéralle dar excusas daqel desliz, arrepentida, perturbada:

Sucedera na Alameda. Inesperadamente batiran frente a frente. Era a mirada de Rafa e a súa risa.
Sentiu a cabeza aturdida, perturbada e sen máis, sen saber de que maneira, sucedeu. Sucedeu
da mesma maneira que na infancia.
Cada día viña alí teimudamente  desculparse e tamén inculpar a aquel Angel que gardaba a sal mariña. Bagullas vertidas.
Miraba as nubes, pechaba as mans apretadas, aceiradas, ameazantes e cuspías blasfemias que
que servían de manciña para  a súa ferida.
Regresaba á casa aquietada.

Gema, 30-01-14

CONCÉ

Velaí, este ensaio feito hai moito tempo, servime de idea, como exemplo para 

ANIMACIÓN Á ESCRITURA

                  

CON CE

Cómeme coma cereixa colorada,

coma corazón coroado con camelias,

con cariño coutado, compañeiro,

calada complicidade cálida,

calmada contención correspondida.

Caléndulas campestres color claro

cinguen cabeza, cabeleira ceiba, caluga,

cara, corpo, coxas.

Contáxiame concupiscencia compulsiva,

conceptos corruptos castigados,

climax clamoroso.

Contáxiame con cunilingüis curvos,

cadenciosas cadeiras compasadas,

clamores celestiales

gema, 02 – 03 - 10

Como é a cousa...?

ANIMACIÓN Á ESCRITRA

GUSTARIAVO CREAR NHA HISTORIA A PARTIR DESTA IMAXE?
Pois veña, fóra pregizas. Pero hase cumprir nha condición:  NON LEVARÁ NINGÚN  O

POESÍA LIDA NO MACONDO

Sueños

Dime ¿qué sueños maravillosos
retienen prisionera a mi alma,
sin desaparecer, como pompas de jabón,
en una nada desolada?
Sueños que a cada hora
de cada día florecen más hermosos.
Y que, con sus prefiguraciones del Cielo,
pasan felizmente a través de mi espíritu.
Sueños que, como rayos de gloria,
penetran en el alma
para pintar en ella una imagen eterna:
¡el olvido de todo! ¡el recuerdo único!
Sueños parecidos al sol de la primavera
cuyos besos hacen brotar las flores entre la nieve
y que, con una inimaginable felicidad,
acogen al nuevo día.
Y creciendo, y floreciendo,
y soñando, exhalan su perfume,
y se marchitan, dulcemente, sobre tu pecho
para descender después al sepulcro.

                                                                         Mathilde Wesendonck

CRISÁLIDA

Antes de que do fluído do amor
emerxeran ás para voar
había un suburbio de escamas
no tempo de seda
da crisálida.


                      Ana López.

BOA NOITE

ENCONTROS CON ESCRITORES

José Ovejero e Luis G. Martínez.

Disfrutamos de unha magnífica conferencia destes escritores. Amena. distendida e ilustrativa sobre todo para min que nin os oira nomear e menos o seu estilo de escrita no que coinciden:
A súa escritura busca a crueldade como elemento de encontro co lector para que este reflexione sobre sí
mesmo e analice esta epidemia na que estamos inmersos sobre todo nos medios de comunicación onde se manifesta en todas as súas variedades.
Din que eles non levantan edificio, cavan túneles.
Di Ovejero nun párrafo: Muchas veces me han preguntado ¿ Por qué hay tanta violencia en sus obras?
¿ Es Vd. tan pesimista que sólo ve la desgracia o la mequindad? ¿ No quisiera a veces crear mundos hermosos, paraisos literarios en los que el lector pueda refugiarse de la fealdad del mundo?

Es difícil entender por qué los lectore buscan aún esas visiones apaciguadoras: día tras día reciben los mensajes de la publicidad que les pinta una vejez sin preocupaciones gracias ......

BOA NOITE

Google

A HISTORIA DO LADRÓN

Un ladrón quería asaltar á xente pola noite e roubala. Ninguén podería recoñecelo e a xente teríalle medo. Para iso disfrazouse:
Púxo unha media pola cabeza e encofrou un chapeu negro ata a fronte. Despois atou un pano diante da boca e púxo unhas lentes escuras.
Colleu a porra e foi mirarse ao espello.

-¡Socorro!- berrou, e dun salto meteuse no armario e pechou a porta desde dentro. Suaba do susto. Logo dun intre acabóuselle o aire. Con moitísimo coidado empuxou a porta do armario. Pero enseguida  avolveu pechar. Xusto na parede de en fronte estaba o espello.

Ata a mañá seguinte estivo o home aniñado no armario, tanto medo tiña de si mesmo.

Ator descoñecido.

De pedras e outras cousas...

Seguramente por aquelo de que " vivir es en si un juicio de valor" os que mandan hoxe en día decidiron que se habia que elixir, escollerían aos "mellores".
Non é ningún problema, hai moito talento estrado por aí: uns destacan nas ciencias, outros déixannos abraiados co xeito de combinar as palabras, e sei que agora algús tamen saben facer mercado. Existen xenios na pintura e na música. Hai tamén quen borda primorosamente "eso que chaman amor". Máis o éxito absoluto chegounos no campo do latrocinio onde temos auténticos campións, vannos faltar trofeos para todos.
Non é por presumir pero eu no meu tamén son un talento.
A miña especialidade non ten moito recoñecemento público, máis ben ó contrario. A verdade nin siquera a elexín, pero !velaí! son moi boa no meu. A mágoa e que os demáis non lle dean mérito, e eso que me xogo cada día a integridade fisica e química na practica deste arriscado xeito de vivir.Coido que a sociedade precisa de nós, pero xa sabedes !incomprensións da época!
O ser algo zoupona ó "camiñar" axúdame a ser unha verdadeira artista en tropezar con canto croio hai tirado polo chan. Teño o record de caídas do mundo mundial: sei caer de cú, de xeonllos, de fuciños, de costas, de canto...sempre coido de non caer de cabeza é moi perigoso. Podería perdela e non é cousa...
Algunha caída deixou un pequeno sinal na pel, pero eso arránxase con un profesiónal toque de maquillaxe e !como nova!
Ata a próxima...

                Ana López

CASE UNHA PROMESA

Pensando no por que este artefacto deixara de quererme, cheguei á conclusión de que amores que non se cultivan, esmorecen. Eu, nos últimos tempos non poñía calor propio no Patio, por iso se enravecharía.
Estou orfa de palabras, de cousas que dicir, orfa de soños cos que facer versos, ou outra cousa que requira imaxinación. Non sei se vou saír deste letargo ou se xa vai convertir na sequía das terras en barbeito.
Algo terei que facer pola miña parte porque o certo é que me afixen a está ventá á que asomarnos e parece que sin ela me quedo axfixiada ....
Volveremos á animación á escritura? Temo fallar.

E curioso, podo entrar na tablblet e no ordenadr non. sabedes axudarme? no ordenador non me aparece a opcion de entrar...

Esta e unha proba de se podo entrar. Que faria eu sen o

O café

Entre a néboa e o frío
esténdese sobre a cidade
a mañá.

Polas ribeiras do sono
homes e mulleres camiñan
un adormiñado silencio.

van na procura
dun horizonte ingrávido
no acolledor espazo dun café.

Na mesa len o xornal...

Ondeando na soedade
ou na ocasiónal compaña
dunha cálida conversa,
danlle a man a encrucillada
dun día por comezar.

                 Ana López.

Mujeres
en el río de la vida

Rastrean
con manos invisibles
las perlas sin voz
las gargantas sin agua.

El grito
ha caído
en los cántaros de Dios

Veo un rezo
buscando las orillas

Veo estatuas
aguas rojas

Observo
los credos de los hombres
reclamando
un diluvio
que divida las carnes

Y en el surco yo
hablo
no hablo

Veo
Un desfile de mujeres que no cuentan

Esqueletos expulsados
del columpio

Rosarios de vértebra inconclusa
entre los dedos
de una tenaza ciega

Edith Lomovasky

A claridade e a contundencia do poema de Chantal Maillard lembroume este canto dun libro de Ezra Pound. Quizaís me repita ...

"Lástima que los poetas hayan usado símbolo y metáfora
y nadie haya aprendido nada de ellos
                                             por hablar en figuras."

                                                                  (ADENDUM   C )

BO DOMINGO

escribir

para no mentir
para dejar de mentir
con palabras abstractas
para poder decir tan sólo lo que cuenta

decir que a las once
de la noche de hoy
mientras la luz calienta
el lado izquierdo de mi almohada
y la sábana verde se desdobla
en el espejo del armario
estoy en mí
en el lugar en que acostumbro
a encontrarme
en este aquí hecho de extraña
duración en lo mismo
repitiéndome
la carne dolorida
los huesos lastimados
los nervios, la piel
tirante, amoratada
el pelo encanecido
el grito sólo postergado
y hoy a las once
de la noche de hoy
mientras la luz calienta
el lado izquierdo de mi almohada

Chantal Maillard

A Hannah Arendt

Fálanos Hannah;
dinos como se esquece
para comezar de novo
sen quedarmos pechados
nun presente insolidario.

Cómo se rompen as cadeas
que nos atan ao pasado.
Cando deixaremos de vagar ó redor
das contradiccións que deteñen os pasos.

Onde está esa rosa dos ventos
para que naveguemos seguros
polos océanos das efímeras certezas
mergullados na oleaxe das ofensas.

Acéndenos a luz dos cuartos alugados
para non tropezar nos caixóns das promesas
amoreadas no chan.

Axúdanos a abrir as portas e as ventás
dos defraudados corazóns
para que o vento leve lonxe
inútiles carraxes.

Sinálanos o faro do futuro
aos navíos solitarios.

                Ana López.

La austeridad es muy triste cuando nos la imponen, pero no cuesta ningún trabajo cuando se tiene.
José Luis Sampedro

A mí me han hecho los hombres que andan bajo
el cielo del mundo
buscan el brillo de la madrugada
cuidan la vida como un fuego.

Me han enseñado a defender la luz que canta conmovida
me han traído una esperanza que no basta soñar
y por esa esperanza conozco a mis hermanos.

Entonces río contemplando mi apellido, mi rostro en
el espejo
yo sé que no me pertenecen
en ellos ustedes agitan un pañuelo
alargan una mano por la que no estoy solo.

En ustedes mi muerte termina de morir.
Años futuros que habremos preparado
conservarán mi dulce creencia en la ternura.,
la asamblea del mundo será un niño reunido.

Juan Gelman

Sabiduría antigua, algo cósmica

So-Shu soñó
Y habiendo soñado que era un pájaro, una abeja, y una mariposa,
Quedó incierto de que por qué debía tratar de sentirse
otra cosa,

De ahí su contento.

                    Ezra Pound

Isabel M.

Á memoria de Juán Gelmán

Deixóunos Juán Gelmán
pero non foi en maio!
Adiantou a viaxe;
vai na procura de abrazar
ao fillo que lle roubaron.

                        Ana López.


                                                                UN DÍA
       
                                                 Un día de maio moriré
                                                 Decirlo me limpia de morir,
                                                 tan enmayado, tan error y el peso
                                                 de amar el envés de la vida.
                                                 Siempre seré lo que seré,
                                                 centro de un niño
                                                 en un cuarto sin luz.

                                                                    Juán Gelmán.

Vivimos tempos de penumbra, máis non imos a amilanarnos..Ainda nos quedan forzas e soños!

                      Penumbra

Un tempo de penumbra amasa pan con faragullas
nas perforadas artesas;

des-goberna os días
des-ordena as casas.

Remenda resistencias
cós trapos vellos gardados nas canastras.

Recolle os famélicos versos das derrotas
re-pregados na sombra.

Zoa no vento o des-concerto.

                   Ana López.

OCÉANOS

El alma y yo fuimos a bañarnos al vasto mar...

                                 Gibrán Jalil Gibrán.


Saín na procura dunha praia
onde deitar o corpo espido da tristeza.

Nunha charca de auga doce
recollín peixes mortos,
fixen castelos de area
que levaron as ondas,
ouvín cantos de sereas
en caracois de escuma,
perseguín papaventos
que levaban a ningures...

Como unha rocha de sal esluinme na auga.

O vento levoume lonxe
non era o mar o que buscaba !

                 Ana López.

Hoxe, ata soñar pode ser perigoso...

PEGADAS DE LIBERDADE

A tarde trouxo unha lembranza da infancia...

CADERNO DE GARDERÍA

Aquí reina a inocencia
que perdura nos albúms,
a parvularia ensoñación:
decoro aínda mundo.

Aquí goberna a infancia
ás seis da tarde,
branquea a luz,
estende panos puros,
albas dun reino certo,
abre o país do soño.

Un cervo de oito patas.
Unha vaca que ofrece diluvios de leite.
Un gato verde que se chama Bruno.
Embarcacións que voan por un ceo-desvarío
que soñara Chagall: "ese colega".

Catro lapis de ouro
rañando no papel
trazan a marabilla.

              Manuel Álvarez Torneiro ( Os ángulos da brasa)

De tanto contemplar el ánfora
e imaginar los secretos del agua
que allí reposaba,

a la mujer se le tatuó en el rostro
un manglar de esperanzas....

NAVEGANDO

O dia pasa páxina
contra o muro do tempo

acubilla ilusións
nun barco amarrado
ao peirao da inocencia

navegando por mares espesos.

         Ana López.

Esto é só un conto, máis todo conto leva un anaquiño de realidade que peta no corazón. Vai adicado a Sveta, hoxe en día camiño da Universidade. Moitas grazas a Conchi por dedicarme o seu tempo e coñecementos para axudarme a darlle ao texto unha forma máis axeitada.

Cousas así pasan por estas datas para estender o " espiritu navideño".Era , supoñía, para apazugar un pouco as conciencias. Que tiña de especial ?
A realidade precisaba algo máis que un concurso navideño, pero eso xa o sabían. Deberían ser cousas da política.
Era un deses anuncios que aparecen cando se achegan as festas do Nadal. O propósito era bo.
Sempre confiei na inocencia do poder, pero hoxe parecíame unha cita frívola. É sabido que "cada quen fala da feira..." e na miña faltaban globos e confetis e sobraba distancia.
Son unha de tantas vidas có futuro cortado. Seguramente só perdería o tempo se o intentaba.
Non é doado escribir. Encher varios folios paréceme algo inalcanzable, pero preciso os cartos, por eso vou abrir o corazón, o máis valioso que teño, a carteira baleirouse no último fracaso.
Polo demáis todo vai ás costas da nostalxia. Marchei á forza dun país ao que lle roubaron a voz e lle esgazaron as ilusións, un país sen traballo, cara a outro onde dicían que estaba o futuro. Polo de agora aínda ando na súa procura.
Pasar fronteiras non é garante de nada, en calquer sitio escoitas o mesmo discurso. Son "eles" os culpables:
os de fóra
os diferentes
os pobres
os lisiados.
Eu reunía todas as eivas. Nunha palabra era estranxeiro.
Lembrei momenos compartidos cós amigos, instantes entrañables de fáciles palabras e veume á memoria aquel día onde acampou a soberbia, cando a vida aínda era amable connosco.
Vivíamos unha realidade protexida, no nos faltaba de nada; eramos novos e a escasede non habitaba as nosas casas. E chegou ela, como chegan os que piden, coa cabeza baixa. Á primeira vista unha rumana máis !refugallo!
Tiñamos claro que eran todos iguais, viñan a aproveitarse dos nosos recursos. Un contou que un familiar non fora atendido no seguro por pasar diante a un destes parásitos. Outro que entraran a roubar na casa dos avós.Alguén deixou caer que deberiamoa metelos a todos nun avión e tiralo ao mar. Voces suxeriron que os arames das fronteiras descargasen a morte...
Para entón as faces dos inimigos xa trocaran e agora tamém os negratas, sudakas e xitanos tiñan a culpa da nosa situación. senón fose por estes larcháns ao país iríalle millor e os cartos chegáriannos a todos.
Mirei para ela, os inimigos non deberían ter ollos, nin mirarte. Aquela mirada cambiou a miña vida . Vin un ser humano, non estaba no guión.
Xa non puiden participar dos risos e dos empurróns. Sentía vergoña e agora era eu o que baixaba os ollos...non puiden seguir alí. Ás agachadas, covardemente fuxín para non caer na tentación de defendela.
Contáronme ao día seguinte que a esmorga seguira ata o amencer, e que a rapaza asoballada marchara mazada.
-Para que saiba cal é o seu sitio- berraban.
Cando os outros rín da súa "valentía" eu agochaba a cabeza. O meu prestixio no grupo romperíase
se mostraba unha debilidade.
Nós eramos os bos indiscutibles, os de alí, os patriotas !
Ao pouco tempo vinme na necesidade de emigrar, de pouco me valeron os estudos e ser "tan español" porque aquí o que se leva e ser alemán.
Agora eu tamén son refugallo loitando por sobrevivir, un estranxeiro, un perigo para a sociedade igual que :
un rumano
un xitano
un negrata
un sudaka
un de fóra
un paria !
Traballo por unha miseria nun supermercado levando mercadurías ás casas, non me queixo, hai traballos moito piores. Senón coñeces ben o idioma non podes progresar, así que me apuntei a unhas clases de alemán na Universidade. Penso mellorar algún día.
Non me gusta este país, boto de menos a luz, o frío chégame ata os miolos da alma, se aínda a teño. Móvome coma un boneco a golpe de horarios, fago o que lle toca a cada hora. A miña vida aquí é traballo e noite.Sempre é noite.
Pronto será Nadal i eu aínda agardo por un milagre.
Mentres chega estou escribindo estas liñas que meteron polo patio traseiro do corazón a lembranza daquela rapaza rumana. Dende que lín o anuncio non ma quito da cabeza. Algo turra por saír, e no peito instalouse unha pedra que non me deixa respirar. Non foi boa idea, xa levo moitas liñas e aínda non vexo por ningures o "espíritu navideño"
Este tiña que ser un relato amable pero a reflexión estame levando cara a unha noite que tentei esquecer e facer como se nunca tivera sido unha testemuña muda. Negueime a me enfrentar coa miña responsabilidade pero non puiden esquecer aquela mirada de auxilio, nin como fuxín de alí envolto na escuridade.
A noite leva rachas de coitelos baténdome na face, e ollos , moitos ollos...Ás veces soño con eles e esperto aterrorizado de min mesmo.
Estou experimentando algo que hai tempo non sentía. Estaba baleiro, deixándome levar polos días, pero este relato estame conducindo por camiños que quedaran atrás, agora empezo a comprender o desacougo que sentín ao ler o anuncio. Era un agoiro.
Recoñezo esta sensación; os músculos afroxan, a pedra que me atranca faise máis pequena e deixa entrar pouco a pouco un aire suave que percorre o peito. É un alento.
Non sei que espero pero algo vai suceder, pode ser un milagre.
Os ollos vanse enchendo dunha auga morna e salgada, ata que se desbordan e no papel cae unha pinga.
Hai moito que non choro dende que aqueles ollos me roubaron as bágoas.
Pensaba que era un home sen corazón, pero os homes sen corazón levan un croio no seu lugar.
Hoxe cada liña, cada palabra foi esluíndo a carraxe que me trancaba a gorxa e me pechaba na sombra.
Penso que xa recibín o meu agasallo de Reis. O anuncio era o milagre !
Envólveme un remorso amargo e doce que me consola.
Chegou a min algo de paz.

                             Ana López.

Empecemos o ano ben: FORZA E POESÍA. o demáis ven engadido.

O RIO NON PRECISA QUE O EMPUXEN

DEVALUACIÓN DAS MONARQUÍAS

POIS VEREDES: 

NON ME DEIXARON NADA DE NADA E NON É PORQUE FOSE MALA, QUE O DIGO EU.

XA FAI TEMPO QUE VEÑO SOSPEITANDO QUE OS TALES REIS MAGOS NON EXISTEN PERO ESTE ANO DOU

POR CONFIRMADO QUE SON UNHA ENGANIFA MÁIS COA QUE NOS FAN COMULGAR DESDE PEQUENIÑOS

ASÍ AFASTE A TRAGAR CON TODO PARA SEMPRE.

E OS PAIS CONSINTEN EN GASTAR OS CARTIÑOS PARA QUE EXISTA A ILUSIÓN ......

E LOGO ELES NON SERÁN CAPACES DE CREAR A MAXIA PARA OS SEUS NENOS?

MENOS MAL QUE CON ISTO REMATA TODA A TRAPALLADA DE TANTA ALBOROTO E FELICIDADE MERCADA.

SEREI PLASTA ¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡

DEIXASTES OS ZAPATOS. EU SI, XA VOS CONTAREI....

QUE A LUZ DA ILUSIÓN NOS GUÍE COMO AQUELA ESTRELA GUIOU AOS MAGOS DE ORIENTE.

Adorarás...

"Adorarás os abrazos: os dados, recibidos, os que agardan, os perdidos..."

     

   A ausencia de dor. A risa. O territorio onde non existan as despedidas. As luvas que protexen da tristeza. A boa compañía. A dignidade. Os dedos que te acariñan. A pel que tocas. A lúa. A gloria de gozar. Adorarás a felicidade cando a teñas, e aprenderás a disfrutar dela: porque todo pasa. Adorarás, como no bolero, a rúa na que encontraches uns ollos á medida dos teus ollos. Os sabores inolvidables e aqueles que é mellor olvidar. Adorarás a maxia dos instantes máis que a perorata dos meses ou         dos anos, dos lustros e das décadas, do futuro ou da posteridade: ese lugar onde non estarás. Leonard    Cohen, Serrat (que xa cumpriu setenta anos mediterraneando). Os poemas de amor que escribiron Quevedo e Neruda: «Quítame el pan si quieres, quítame el aire, pero no me quites tu risa   porque me moriría». Adorarás as estrelas que iluminan tantas noites: esas que pintan de violeta escura o interiorA noite que deixaches varada nunha praia sen mar, de bar en bar, praza melancolía. Os consellos que non segues. Adorarás os soños: porque sen eles pereces. Adorarás cada resurrección e aprenderás das caídas, ese hábito. A liberdade, a túa, e a dos outros. Adorarás a sabedoría. O respecto, a tolerancia, o costume de dicir libremente. Monterrei, castelo de mil meiguizos. A fraternidade, igualdade, xustiza. Adorarás os abrazos: os dados, recibidos, os que agardan, os perdidos, os solitarios, os primeiros, últimos, grandes, mínimos. Adorarás o mundo e os humano do mundo capaces da dor e da ventura. A risa. O territorio onde non existan as despedidas. As luvas que protexen da tristeza. En 2014, adorarás.

Artigo de Xosé Carlos Caneiro publicado na Voz de Galicia.                                          (Foto propia)        

PROGRAMA PARA 2014

Estaba necesitando hacer una limpieza... 

Tirar algunos pensamientos indeseados. Lavar algunos tesoros que estaban medio oxidados... Entonces saqué del fondo de las gavetas recuerdos que no uso y no quiero más. Tiré afuera algunos sueños, algunas ilusiones... Papeles del presente que nunca usé, sonrisas que nunca di.

Tiré fuera la rabia y el rencor de las flores marchitas que estaban dentro de un libro que nunca leí. Miré para mis sonrisas futuras y mis alegrías pretendidas... y las coloqué en un cantito, bien ordenaditas. 

Quedé sin paciencia... Saqué todo lo que había en el armario y lo fui tirando al suelo: Pasiones escondidas; deseos reprimidos; palabras horribles que nunca hubiera querido decir; heridas de un amigo; recuerdos de un día triste... Pero también encontré otras cosas... Y muy bellas .... Un pajarito cantando en mi ventana... Aquella luna color de plata; una puesta de sol ... 

Me fui encantando y distrayendo, mirando cada uno de aquellos recuerdos. Me senté en el suelo, para poder escoger. Arrojé directo en el saco de la basura los restos de un amor que me hirió. Tomé las palabras de rabia y de dolor que estaban en el estante de encima, pues casi no las uso, y las tiré fuera en el mismo instante ... 

Otras cosas que aún me hieren las coloqué en un canto para después ver lo que haré con ellas, si las olvido o las envío para el basurero. Fue en aquel cantito, en aquella gaveta en que uno guarda todo lo que es más importante: el amor; la alegría; las sonrisas; un dedito de fé para los momentos que más necesitamos... 

Recogí con cariño el amor encontrado; doblé ordenaditos los deseos; coloqué perfume en la

 esperanza; pasé un pañito en el estante de mis metas y las dejé a la vista para no olvidarlas. Coloqué en los estantes de abajo algunos recuerdos de la infancia; en la gaveta de encima las de mi juventud y colgado bien a mi frente, coloqué las de mi... capacidad de amar...

Enviado por un amigo descoñecido....

DESEXOS

g

QUIZABES TODOS OS DÍAS NON SEXAN BOS, PERO TODOS OS DÍAS TEÑEN ALGO BO.
DESCUBRÁMOLO, GOCÉMOLO, VIVÁMOLO, BEBÁMOLO E SABOREÉMOLO COMA O MELLOR VIÑO DA VIÑA DA VIDA.....