MIRADAS LONXÍCUAS

Hai moitos tipos de ollos e tantas miradas distintas. Non sempre é pola cor ou a forma: é a mirada crúa a que impacta.
Están os ollos de can, que parecen húmidos de bágoas que non aprenderon a chorar. Os de gato son impenetrables, custodian secretos. En cambio os de peixe son como vidros de miopes, non parpadean no seu perenne expresión de asombro.
A natureza é unha aliada para as comparacións e por costume ou preguiza caemos en lugares comúns. Facemos descender o ceo neses ocos debaixo da fronte. Apelamos ao mar ?bravío ou sereno? que os inunda. Tamén recorremos ás pedras ou ao xeo, ao carbón, ao petróleo; ao orgánico e ao sintético. De Zulma, a compañeira do secundario, todas diciamos que tiña ollos de baquelita.
Pasaron ollos polos meus ollos, pero os da miña vida foron os seus, dun ton avellana con briznas de ouro cando se enojaba. Eran pequenas dagas de lume, no seu intento por queimar o meu rebelión.
Á hora da entrega gañábaos primeiro a escuridade, ata desagotar o seu pozo de ardor; despois parecían auga clara de remanso.
El dicía que os meus eran eléctricos, como unha borrasca de verán a piques de explotar, que me devoraban o resto das faccións. Ninguén podía fixarse na miña boca ou no trazo miúdo do nariz. Se zozobraba nos meus ollos, dicía.
Non os recordo, tampouco os seus, apenas me quedaron as palabras con que os describiamos. 
Xa non falamos moito, non sé quen verá as saetas na súa mirada nin a quen irán dirixidas. Só podo escoitar adóitelas dos seus zapatos percorrendo as habitacións, o rozamento casual da súa man cando me alcanza o bastón, a voz, con inflexiones de ira contida, ao indicarme que me levante dunha vez, que o día está morno, que me vai a levar ao parque e que teña coidado, tres pasos máis e están os chanzos da entrada.

© Mirella S. ?Febreiro 2014?