BALEIRO

- Fáltame algo.  

-  O que mamá?

Era a primeira vez que o pronunciaba en alto. Mellor dito, que se me escapaba cun salaio, diante de alguén que non fose el, o meu marido.
El non preguntaba. Sinxelamente creo que non me oía ou era coma quen oe chover.
Tanto tempo dicindo cousas que xa non se escoita, todo é sabido e rutineiro.....

- Pensei que dicías que che faltaba algo. Só faltaría, digo eu, vamos...... A estas alturas cando todo o tés resolto: os fillos criados, empregados, fóra da casa. Porque hoxe coa que cae non te vaias crer.
Agradecida debías estar por non nos ter que soportar a nós e aos nenos. Outras non poden dicir o mesmo.....

- Non, non, non quixen...
- Claro que non, eu xa me supuña aínda que a diferencia de xeracións , dígoche eu, que sempre é un atranco para entendérense os pais e os fillos. Vós cos anos volvédesvos máis egoistas, máis susceptibles, máis tiquis-miquis, non sei como dicircho.
- Xa ….
- Eu como son consciente disto xa, desque naceu a nena estoume preparando para non quedarme obsoleta como nai. Quero entendelos abertamente, de igual a igual.
- Xa.
- Iso de ter respeto aos pais só por selo, por seren maiores ….. Unha pamplina. O que pasa é que vos parece que o sabedes todo...
- Si.....
- Voume, ou axúdoche a recoller os pratos?
-Non, non, que va ¡¡¡¡¡¡¡¡¡

SINTO QUE ME FALTA ALGO.

 gema