Non sei por que raro pudor non expliquei antes aquí a miña desaparición. Simplemente puxen como metáfora unha imaxe.
Hoxe porque me fai ben dasafogarme , quero contar o por que:
Os meus ollos comezaron a doer dun xeito descoñecido ao querer escribir ou ler. Fun a un par de oculistas que non atopaban ninguna razón. Eu dicíalles que tiña fibromialgia e respondíanme que iso non tiña que ver.
Acabo de estar en Oviedo onde teñen un oftalmólogo especializado en enfermedades raras......
que afecten ao dolor de ollos e velaí. Aquí estou eu, con certa esperanza, non de curación, senón de remedio.
Digo isto por se algún afectad@ o le, que sepa que lle poden axudar.
Virei ao noso patio segundo vaia podendo para atoparme coas miñas amigas.
ÁNIMO GEMA! BICOS:
ResponderEliminarQue alegria volverte atopar neste noso Patio!!!!!!
ResponderEliminarE sobre todo de que a esperanza, que de seguro irase facendo, pouco a pouco, realidade aniñe no teu corazon...
Veña, Gema, ti podes... A dor rendirase ante a tua forza e a tua vontade de buscar solucions