lunes, 11 de noviembre de 2013

CHEGAR SEMPRE TARDE Á NADA ....

A L., in memoriam
leerte despacio lo que señalaras
con el dedo
jugar a algo antes de la cena
llenar tu convalecencia
con la salud de los nietos
coincidir contigo aunque a veces no
llegásemos a entendernos del todo
aunque a veces no
cediésemos en ser hijas tuyas
un poco por cabezonería
llevar tu fragilidad en coche
a ver cómo rompen las olas
pesadamente
contra una orilla que ya no es la misma
que no lo fue nunca
tu radiación nos traspasa
tu huérfana persecución de la vida
nos alcanzó
aunque lo hizo tarde
saber que algo pudimos
pero no saber qué
y no saberlo con ciega insistencia
de pantano
de enjambre
tu serena persecución de la vida
nos alcanzó
y no lo supimos
es entonces
que el enjambre se aclara
y el pantano enciende un fondo cristalino
y mil motivos con que mimarte
sobrevienen todos de golpe
como una migración tardía
de mirlos blancos por el pelo
Estíbaliz Espinosa

2 comentarios:

  1. Os poemas de E.Espinosa sempre me dicen moito, o de hoxe traspásame.
    Cando alguén se vai "a otra orilla que ya no es la misma" queda sempre a impresión de "saber que algo pudimos / pero no saber qué"

    ResponderEliminar
  2. Seintido poema o de Estibaliz que deixa pousos de tristeza no interior do corazon

    ResponderEliminar